در سریالی حضور داری که هر قسمت ممکنه آخرین حضورت در سریال باشه، نمی‌دونم چه‌قدر از این قضیه باخبری انگار که نمی‌دونیم قسمت بعدی زنده‌ایم یا نه؟

مرگ یا زندگی، آره! اگر تو سریال باشی باهات تماس می‌گیرن.

و برای ده سال اخیر منتظر این تماس تلفنی بودی؟

نه، بستگی داره. روزهای اول می‌گفتیم نه بابا، قرار نیست کسی رو بکشن. باز هم می‌گم، تضمین شده بودیم که بتونیم اجاره خونه‌مون رو پرداخت کنیم! ز سمت دیوید و دن که خالقان سریال باشن تماس دریافت می‌کنی و همه از این تماس تلفنی می‌ترسن. چون با خودت فکر می‌کنی وای، قراره بریم شام و اون لحظه‌ای‌یه که متوجه می‌شی کارت تو سریال تموم شده.

فکر کنم کسی دلش نخواد باهاشون بره شام یا حتا به‌ش زنگ بزنن

اما از اون به بعد هر وقت می‌گن شام بریم بیرون، در ادامه‌ش می‌گن که قرار نیست بکشیمت. قراره فقط با هم شام بخوریم و می‌خوایم در مورد سریال صحبت کنیم. اما برای من خیلی جدی بود چون موقع شروع خیلی خام بودم و واقعن شکرگزار این بودم که انتخاب شدم. فکر می‌کردم هر دفعه‌ای که فیلم‌نامه رو می‌خونم قرار بود شخصیتم کنار گذاشته بشه چون کارم افتضاح بود و این که دیگه این دفعه آخرین باری‌یه که تو سریال هستی. هر فصل واقعن نگران بودم.

سؤال می‌پرسیدی؟ می‌پرسیدی که شخصیت چه سمت و سویی می‌گیره؟ چه‌قدر به‌ت اطلاع می‌دادن؟

حقیقتش هیچی لو نمی‌دن

آیا این کمکت می‌کنه؟

آره دوست ندارم که ترک کنم. تو فصلی جز اون فصلی که توش حاضر هستم، کنار گذاشته بشم. شخصیت دنریس به شدت متحول شده و خیلی رشد کرده و هر فصل اتفاق جدیدی براش می‌افته. برای همین هر دفعه یه شخصیت تازه‌ست و واقعن از این دید احساس خوش‌بختی می‌کنم. ده ساله با این شخصیت زندگی کردم اما با هم رشد کردیم. بنابراین باید با هر مسأله‌ای وقتی سر راهم قرار گرفت حلش کنم. بحث‌های زیادی داشتیم و فکر می‌کنم خیلی زود شروع کردن به نوشتن دیالوگ‌ها برای هر بازیگر اما با من یه مقدار متفاوت بود. می‌تونین تو کارگردانی صحنه ببینین کاملن تغییر می‌کنه. بیش‌تر دستورهایی که سر صحنه می‌دادن به شدت مسخره و خنده‌دار بودن. یه سری حرف‌های بد هست که نمی‌تونم این‌جا بگم. آره، شروع کردن تا جایی که می‌تونستن برای ما دیالوگ نوشتن و فکر می‌کنم می‌دونستن هر چیزی که بی‌احساس باشه یا احساسات سرد که نوشته بودن تلاش کردم گرم‌تر باشه و یه مقدار انسانیت بیش‌تر به شخصیت اضافه کنم و این بحثی بود که همیشه داشتیم و هر فصل می‌رفتم یه کاری انجام می‌دادم بعدش می‌گفتم چه‌طورین؟ بعد دنریس قراره از این به بعد این شکلی بشینه و هر دفعه می‌گفتن، اه چه‌قدر بامزه ولی صاف بایست و لبخند هم نزن و اصلن خنده‌دار نبود و به این ترتیب باید دائمن برگردی به این که به پارامترهایی که خودم تعیین کردم. خیلی جوون بودم و این شکلی شد.

می‌دونستم کی تو هالیوود موفق شدم. تو همچین لحظه‌ای داشتی؟

یه دورهمی بود و من یکی ازم پرسید، یه چیزی رو برای مزایده بذار. داشتیم می‌دیدیم که چه چیزی رو می‌شه برای مزایده گذاشت و بعد نمی‌تونستم تصمیم بگیرم. فکر کردم چی می‌شه یه اژدها رو برای مزایده بذاریم؟ البته نمی‌شه همچین کاری کرد. منم گفتم که بیاین برای شام و دیدن قسمت موردعلاقه‌تون از سریال با امیلیا کلارک رو مزایده بذاریم. همچین فکر تو ذهنمه و هیچ در موردش تا زمان رسیدن به اون جا فکر نکرده بودم. حالا رفتم نشستم و دقت کردم همه‌ی سلبریتی‌های دنیا اونجان. فکر کردم قرار بود یه مجلس شخصی باشه و همه خبردار نمی‌شن. دارن منو تشویق می‌کنن و باید پاشم مزایده شروع می‌شه. اتاق کاملن ساکت می‌شه و دارم فکر می‌کنم که دارم می‌میرم و بعد یکی از دوست‌هام که پشت میز نشسته بود. شماره‌شو بالا می‌گیره بعد یه سری دیگه شماره‌هاشونو بالا می‌گیرن.