تلویزیون

بازیگران روبه‌روی هم – ۲ | بنیسیو دل تورو و مایکل داگلاس از تهیه‌کنندگی سریال می‌گویند

معرفی مستند میدان جوانان سابق به کارگردانی مینا اکبری

پشت صحنه فیلم شیرشاه

گفت‌وگو با آن هتوی و متیو مک‌کانهی | دروغ به حفظ آرامش کمک می‌کند؟

تریلر فیلم مرد پادشاه | پیش‌درآمدی بر سری محبوب کینگزمن

در فصل جدید actors on actors ستاره‌های سینما از تجربه‌ی حضورشان در سریال‌های مهم سال می‌گویند. در دومین قسمت این مجموعه بنیسیو دل تورو و مایکل داگلاس با یک‌دیگر گفت‌وگو می‌کنند.

بخش اول گفت‌وگوی بنیسیو دل تورو و مایکل داگلاس را اینجا ببینید.

مایکل داگلاس: برای هر دوی ما تجربه‌ی خاصی بود. استیون سودربرگ کارگردان منحصربه‌فردی‌یه. اون کنترل دوربین رو هم در دست داره. احتمالن فقط یه فرصت می‌تونی داشته باشی. اون برعکس بقیه‌س، از یک بار برداشت نمی‌ترسه و با یه بار برداشت کارت تمومه. خودت می‌دونی، برای اون اجرات اسکار بردی که باورنکردنی بود.

ولی داشتم فکر می‌کردم یه سؤال هست که باید از بنیسیو بپرسم، چون تو بهتر از هر کس دیگه‌ای که تا به حال دیدم جلوی دوربین غذا می‌خوری! سیب خوردنت رو دیدم، اسپاگتی خوردنت رو هم دیدم. دوباره ذهنم رفت سمت فیلم قاچاق. اون‌جا هم یه چیزهایی می‌خوردی، انگار داری یه کار مهم انجام می‌دی. قبل از این‌که بری جلوی دوربین بهش فکر می‌کنی؟ که قراره فلان کار رو بکنی یا نه؟ منظورم اینه که از قبل آماده می‌شی یا بدون فکر قبلی اتفاق می‌افته؟

بنیسیو دل تورو: جفتش. بعضی وقت‌ها ایده‌ش رو دارم یا توی فیلم‌نامه نوشته شده. فکر می‌کنم خوردن دوریتوها در فرار به دانمورا در فیلم‌نامه بود. سیب خوردن هم در فیلم‌نامه نوشته شده بود. بنابراین گاهی از قبل مشخصه. ولی بعضی‌وقت‌ها خودم انجامش می‌دم، بعضی‌وقت‌ها ممکنه یکی رو ببینم که داره می‌خوره و این فکر به سرم بزنه که این صحنه اگه در حال خوردن چیزی باشم بهتر می‌شه. می‌رم پیش کارگردان و بهش می‌گم.

مایکل داگلاس: یکی دو باری یه‌کم از خوراکی‌ها رو ریختی روی لباست و تکوندی، واقعن طبیعی بازی می‌کنی. ولی من تا سر حد مرگ از این صحنه‌ها می‌ترسم چون معلوم نیست چه نمایی رو داره می‌گیره. اون صحنه‌ی اسپاگتی خوردنت رو در دانمورا دیدم و با خودم دعا می‌کردم یه‌سره نباشه!

بنیسیو دل تورو: نه، هر بار که می‌گفتن کات، من تف می‌کردم! می‌جویدم، می‌جویدم و بعد تف می‌کردم!

مایکل داگلاس: مدت زیادی‌یه که مشغول به این کاری. بیست‌وخرده‌ای سال، تقریبن سی سال. الان نسبت به اون اوایل چه تغییری رو حس می‌کنی؟ این کسب‌وکار یا صنعت چه فرقی کرده؟

بنیسیو دل تورو: فکر می‌کنم الان موقعیت‌ها بیش‌ترن. موقعیت برای بازیگرها بیش‌تره. حس می‌کنم فرصت‌های زیادی اون بیرون هست که عالی‌یه.

مایکل داگلاس: چیزی که وقتی من شروع به کار کردم دیدم، این بود که اگه سینما کار می‌کردی دیگه علاقه‌ای به کار تلویزیونی نداشتی. سروکارت با فیلم بود. ولی می‌بینم که الان عوض شده فکر می‌کنم کار تلویزیونی هم به اندازه‌ی کار سینمایی عمیق و باکیفیته من چندتا سریال از نتفلیکس یا شوتایم دیدم هرکدوم‌‌شون… یا شبکه اچ‌.بی.او، کارشون معرکه‌س. خیلی خوبه، امیدوارم ادامه پیدا کنه.

اولین کار موفق من یه کار تلویزیونی بود به اسم خیابان‌های سان‌فرانسیسکو. اون روزها ما قسمت‌های بیست‌وشش ساعته ضبط می‌کردیم، هر قسمت شش روز طول می‌کشید و تمام مدت سر لوکیشن بودیم. لوکیشن‌مون در سان‌فرانسیسکو بود، برای همین هشت‌ ماه و نیم یه سره فیلم‌برداری داشتیم و بیست‌وشش قسمت بود. بعد من از مجموعه اومدم بیرون. در پایان سال چهارم حسابی معروف شد اما من ازش دست کشیدم تا برای فیلم دیوانه از قفس پرید تهیه‌کنندگی کنم.

دوباره که به اون روزها فکر می‌کنم، کارل مالدن، ستاره‌ی سریال و کوئین مارتین که تهیه‌کننده‌ی بزرگی در زمان خودش بود اجازه دادن که قراردادم رو فسخ کنم. اون‌ها می‌دونستن که چه‌قدر می‌خواستم تهیه‌کننده‌ی اون کار باشم. دیوونه بودم! در یه سریال معروف بازی می‌کردم. به یاد آوردنش سخته اما چهل سال پیش فقط شبکه‌های سی.بی.اس و ام.بی.سی بودن. فقط همین دو تا! الان رو نگاه کن! ای.بی.سی تازه داشت کارشو شروع می‌کرد. ما بودیم و سریال کنگ‌فو، ساخته‌ی دیوید کارادین.

می‌خوام بگم که سریال رو ول کردم و هنوز بهش فکر می‌کنم، چون الان که فکرشو می‌کنم می‌بینم کدوم تهیه‌کننده‌ای الان اجازه می‌ده بازیگری که قرارداد بسته وسط کار ول کنه؟ این روزها دیگه چنین اتفاقی نمی‌افته. بهت اجازه نمی‌دن چنین کاری کنی.

در کنار گفت‌وگوی بنیسیو دل تورو و مایکل داگلاس ببینید:

چارلیز ترون و مایکل بی.جوردن روبه‌روی هم

بنیسیو دل تورو: بذار یه چیزی ازت بپرسم. تهیه‌کنندگی برای دیوانه‌ از قفس پرید چه‌قدر طول کشید؟

مایکل داگلاس: من سال‌ها قبل از شروع سریال روش کار کرده بودم، ولی متوجه شدم که قسمتی که من تهیه‌کننده‌ش بودم در برکلی کالیفرنیا بود، درست جایی که درگیر سریال بودم. واسه همین چهار سال روی هر دو کار می‌کردم. سعی می‌کردیم جورش کنیم و انجامش دادیم. اما دیوانه‌ از قفس پرید برنده‌ی اسکار بهترین فیلم شد. من تبدیل به تهیه‌کننده شدم و این داستان‌ها. واسه همین الان به تهیه‌کنندگی مشغولم. اما به عنوان یه بازیگر نمی‌تونم در فیلم‌ها بازی کنم، چون یه بازیگر تلویزیون هستم. موضوع اون موقع این بود که می‌گفتن اگه کار تلویزیونی انجام می‌دی حتمن پولی گیرت نمی‌آد و مجانی بازی می‌کنی، اما اگه می‌خوای فیلم بازی کنی باید بهت پول بدن!

من روی فیلم‌هایی مثل آدم‌فضایی کار کرده بودم که جف بریجز بازی می‌کرد. می‌خواستم اون نقش رو داشته باشم، ولی استودیو جف بریجز رو تایید کرد و نتونستم. بنابراین زودتر شروع کرده بودم، در سندرم چین و عاشقانه‌ای با سنگ خودم بازی کردم. وقتی بقیه‌ی بازیگرها ردش می‌کردن من نقش رو می‌گرفتم. خلاصه بگم، بالاخره رسیدم به جایی که می‌خواستم. دیگه حرفه‌ی بازیگریم رو داشتم، اما همیشه فیلم بلند و تلویزیون مثل دو تا مسیر موازی مختلف بودن. اما الان رسانه‌های جاری هستن.

تو با شوتایم کار کردی، من با نتفلیکس کار کردم. من دارم یه کمدی نیم‌ساعته بازی می‌کنم اما آگهی بازرگانی نداره. اصلن آگهی بینش پخش نمی‌شه و برای استفاده از لغات محدودیت نداری. برای همین تو می‌گی نیم ساعت، اما می‌تونه بیست‌وپنج دقیقه باشه یا حتا چهل دقیقه! محدودیتی برای زمانش نیست. واسه همین شبیه فیلم‌های کوتاه‌تر می‌مونن. هیچ‌وقت به اندازه‌ی الان راحت نبوده که بین سینما و تلویزیون جابه‌جا شیم. فکر می‌کنم این نکته‌ی مثبتی‌یه.

بنیسیو دل تورو: منم همین‌طور. دیگه هیچ‌وقت به این فکر کردی که به تلویزیون برگردی؟ قبل از این‌که بری سراغ روش کامینسکی؟

مایکل داگلاس: نه، واقعن فکرش رو نکرده بودم.

بنیسیو دل تورو: چه‌طور این اتفاق افتاد؟

در کنار گفت‌وگوی بنیسیو دل تورو و مایکل داگلاس ببینید:

داکوتا جانسون و آرمی همر از تفاوت فیلم‌سازی مستقل و استودیویی می‌گویند

مایکل داگلاس: چاک لوری یکی از بزرگ‌ترین نویسنده‌ها و تهیه‌کننده‌های تلویزیونه. از نمونه‌کارهاش سیبل، دارما و گرگ دو مرد و نصفی، تئوری بیگ‌بنگ، شلدون جوان، مام… یکی از یکی بهتر می‌شه اسم برد. برام فیلم‌نامه‌ی روش کامینسکی رو فرستاد. نویسندگیش حرف نداشت. درسته که نویسنده‌ی تلویزیونه، اما یه عالمه نویسنده‌ی فیلم بلند هم داریم که وارد رسانه‌های جاری می‌شن. تخصص چاک کمدی‌های نیم‌ساعته‌ی شبکه‌ای هست.

تقریبن در تمام سریال‌هاش چهار تا دوربین هست. بیننده‌ها هستن، انگار که سر صحنه باشی. با چهارتا دوربین ازشون فیلم‌برداری می‌شد. این اولین سریالی بود که داشت مثل یه فیلم با یه دوربین باهاش برخورد می‌کرد. جالبه که اولین چیزی که خود چاک یاد گرفت، این بود که لازم نیست به همون اندازه بنویسه. بهش گفتم: منظورت چی‌یه؟ گفت: در موقعیت‌های سیتکام چهاردوربینه هیچ‌وقت بالاتر از کمر نداری. این نزدیک‌ترین حالتی‌یه که می‌تونی باشی. ولی این‌جا می‌تونم نمای نزدیک ‌بگیرم، واسه همین مجبور نیستم به همون اندازه بنویسم چون حالا احساسات از روی صورت معلوم می‌شه.

بالاخره به یه مقطعی از زندگیت می‌رسی و می‌گی تا حالا چی‌کار نکردم؟ می‌خوام چی‌کار کنم؟ دو تا چیز وجود داشت. یکی کمدی بود. شاید در طول سال‌ها چند تا کمدی کار کرده بودم، یه‌کم هم رومانتیک، مثلن جنگ رزها که دنی کارگردانش بود. یه فیلم هم بود که دوستش داشتم به اسم پسران شگفت‌انگیز. ولی باز فکر نمی‌کردم مردم من رو به عنوان کمدین بشناسن، واسه همین می‌خواستم کمدی یاد بگیرم. در مورد کمدی مبتنی بر حرکت حس خوبی داشتم، اما زمان‌بندی مناسب برای کمدی واقعن بحثش فرق می‌کنه.

افرادی مثل آلن آرکین کارشون حرف نداره. امسال هم پل رایزر رو داشتیم. کارشون رو تماشا می‌کنم و می‌بینم که اون‌ها دقیقن می‌دونن چه عکس‌العملی داشته باشن. زمان‌بندی خیلی مهمه. برای من فرصتی برای یادگیری درباره‌ی یه دنیای جدید بود، چیزی بود که تا حالا ندیده بودم و عاشقشم. حس یه دانش‌آموز رو دارم چیزی جدید یاد می‌گیره و این عالی‌یه.

برای افزودن دیدگاه کلیک کنید

مطالب مرتبط:actors on actors استیون سودربرگ بازیگران روبه‌روی هم بنیسیو دل تورو بنیسیو دل تورو و مایکل داگلاس سریال فرار از دانمورا مایکل داگلاس

تا بعدی

با جیک جیلنهال و کاراکترهای خاطره‌انگیزش (بخش دوم) | تکامل یک هنرمند

از دست نده

ادریس البا و دستگاه دروغ‌سنج | از کیت وینسلت می‌ترسیدم!

ادامه مطلب

تبلیغات

تلویزیون

معرفی سریال هیولا به کارگردانی مهران مدیری

معرفی سریال هیولا جدیدترین ساخته‌ی مهران مدیری با بازی فرهاد اصلانی، گوهر خیراندیش، شبنم مقدمی، سیما تیرانداز، محمد بحرانی و نیما شعبان نژاد

ساخت هیولا با تیم بازیگری متفاوت

مهران مدیری بعد از مدت‌ها وقفه در سریال‎سازی، به سراغ «هیولا» رفته. او پس از ساخت مجموعه «دورهمی» در صداوسیما که با حواشی بسیاری پایان یافت و فیلم سینمایی «ساعت پنج عصر» تصمیم گرفت بار دیگر با طرحی از پیمان قاسم‌خانی سریالی جدید را در شبکه نمایش خانگی جلوی دوربین ببرد.

در کنار معرفی سریال هیولا ببینید:

تیزر پشت‌صحنه‌ی سریال هیولا

«هیولا» به سیاق دیگر آثار مدیری در این‌ سال‌ها در کنار روایت طنزآلود، انتقاد‌های تند اجتماعی، سیاسی و اقتصادی به مسائل کشور وارد می‌کند. رانت، فساد اقتصادی و فاصله‌های طبقاتی محوریت اصلی هیولا را تشکیل می‌دهند.

مدیری در ساخت این سریال به سراغ ترکیب جدیدی از بازیگران رفته: در «هیولا» از فرهاد اصلانی، گوهر خیراندیش و شبنم مقدمی تا سیما تیرانداز، محمد بحرانی، نیما شعبان نژاد، فرزین محدث و عزت الله مهرآوران بازی می‌کنند.

تنها وجه مشترک این سریال با ساخته‌های دهه ۸۰ مدیری حضور پیمان قاسم‌خانی است. فیلمنامه‌نویسی که بهترین مجموعه‌های مدیری حاصل همکاری با اوست. نام این دو پس از ۱۰ سال در کنار یکدیگر در تیتراژ «هیولا» قرار گرفته است.

طرح سریال را قاسم‌خانی نوشته و امیر برادران فیلمنامه این سریال را به رشته تحریر دراورده. سید مصطفی احمدی، تهیه کننده مجموعه «دورهمی» در «هیولا» هم حضور دارد.

در کنار معرفی سریال هیولا ببینید:

معرفی فیلم زهر مار به کارگردانی جواد رضویان

خلاصه داستان هیولا:

«هیولا» داستان معلم ساده و با شرافتی ست که به زندگی خود قانع است و چشم داشت زیادی به مال دنیا ندارد، اما ناخواسته در مسیری قرار می‌گیرد که زندگی اش تغییر میکند و وارد جریان اختلاس و کلاهبرداری می‌شود. او به شکل غیرمنتظره‌ای صاحب مال و منال و ثروت بادآورده‌ای شده و از شخصیت قبلی خود فاصله می‌گیرد.

قاسم‌خانی که تجربه موفقی در نوشتن چنین فیلمنامه‌هایی دارد و تضاد و تغییر شخصیت‌ها را به خوبی روایت می‌کند، استاد نوشتن درباره چنین شخصیت‌هایی ست و احتمالا فیلمنامه این سریال یکی از نقاط قوت آن خواهد بود.

فیلمبرداری «هیولا» بیش از شش ماه طول کشید و داستان در چند دوره زمانی از قاجار تا به امروز روایت می‌شود. فیلمبرداری هیولا نسبت به سریال‌های آپارتمانی امروزی در لوکشین‌های زیادی تصویربرداری شده است.

ادامه مطلب

تلویزیون

پیش‌بینی برندگان امی ۲۰۱۹ از نگاه ورایتی

اگر شما هم از آن دسته افرادی هستید که درگیر پیش‌بینی برندگان جوایز امی ۲۰۱۹ هستید، می‌دانید که بدون شک سه‌شنبه صبح، روز خوبی برای این دو خواهد بود: بازی تاج‌و‌تخت و نتفلیکس.

با این حال اگر قرار باشد رای دهندگان امی خلاف این را به ما ثابت کنند، امسال سال خوبی برای سورپرایز خواهد بود. اعضای آکادمی تلویزیون به این معروفند که به انتخاب‌های آشنا و مطمئن می‌چسبند، اما از آن‌جا که دوره‌ و زمانه و هم‌چنین ساختار آکادمی در حال تغییر است، بعید نیست شاهد انتخاب‌هایی غیرمعمول باشیم. با این وجود، ما گزینه‌های قابل‌ پیش‌بینی را در نظر می‌گیریم.

بهترین سریال درام:

بازی تاج‌ و تخت

کشتن ایو

اوزارک

این ما هستیم

بهتره با سال تماس بگیری

ژست

وراثت

صفحه‌ی اختصاصی سریال بازی تاج‌وتخت از نامزدهای امی ۲۰۱۹

نقد سریال بهتره با سال تماس بگیری از نامزدهای امی ۲۰۱۹

می‌توانستند نامزد شوند:

هوم‌کامینگ

بادیگارد

حالا که در میان گزینه‌ها از سریال‌هایی از جمله: «آمریکایی‌ها»، «تاج»، «چیزهای عجیب» و «وست‌ورلد» خبری نیست، جا برای محبوب‌های قدیمی‌مان از جمله «بهتره با ساول تماس بگیری» باز شده، همین‌طور آن‌هایی که پارسال گمان می‌کردیم بین نامزدها باشند اما نبودند، مثلن «کشتن ایو» و «اوزارک». با این حال رقابت با «بازی تاج و تخت» با وجود طرفداران پروپا قرص آن سخت خواهد بود.

بهترین سریال کمدی:

معاون رئیس‌جمهور

خانم میزل شگفت‌انگیز

بری

گلو

کم‌ و بیش سیاه

روش کامینسکی

جای خوب

نقد سریال خانم میزل شگفت‌انگیز از نامزدهای امی ۲۰۱۹

می‌توانستند نامزد شوند:

فیلیبگ

عروسک روسی

نقد سریال فیلیبگ از نامزدهای امی ۲۰۱۹

رقابت بین «معاون رئیس‌جمهور» خواهد بود که قبلن برنده بوده و برنده‌ی سال قبل یعنی «خانم میزل شگفت‌انگیز». احتمالن «کم و بیش سیاه» هم‌چنان فقط بین نامزدها می‌ماند.

بهترین مینی‌سریال:

فرار به دانمورا

چرنوبیل

وقتی ما را ببینند

رسوایی‌ای بس انگلیسی

فوسه/ وردون

تحلیل سریال چرنوبیل از نامزدهای امی ۲۰۱۹

می‌توانستند نامزد شوند:

چیزهای تیز

کارآگاه حقیقی

گفت‌وگو با عوامل سریال فرار به دانمورا از نامزدهای امی ۲۰۱۹

با نبودن «داستان جنایی آمریکایی» و «نابغه» بین گزینه‌ها، جا برای آن‌هایی باز شده که بیش‌تر بر مبنای واقعیات هستند. «وقتی ما را ببینند» و «چرنوبیل» از زمان شروع رای‌گیری در هالیوود بسیار بحث‌برانگیز بوده‌ اند. فاسه/ وردون هم درباره‌ی موضوعی‌ست که به مذاق هالیوود خوش می‌آید: هالیوود!

گفت‌وگو با عوامل سریال چیزهای تیز از نامزدهای امی ۲۰۱۹

بهترین بازیگر زن درام:

ساندرا اوه برای «کشتن ایو»

لورا لینی برای «اوزارک»

جولیا رابرتز برای «هوم‌کامینگ»

امیلیا کلارک برای «بازی تاج و تخت»

جودی کومر برای «کشتن ایو»

کریستین بارانسکی برای «مبارزه‌ی خوب»

می‌توانستند نامزد شوند:

رابین رایت برای «خانه‌ی پوشالی»

سارا پلسون برای «داستان ترسناک آمریکایی»

به نظر می‌رسد اوه، ستاره‌ی سریال «کشتن ایو» شانس خوبی برای بردن جایزه داشته باشد. جا برای سوپراستارهایی از جمله لورا لینی، جولیا رابرتز و ستاره‌ی محبوب بازی تاج و تخت، امیلیا کلارک هم باز است.

بهترین بازیگر مرد درام:

جیسون بیتمن برای «اوزارک»

باب اودنکیرک برای «بهتره با ساول تماس بگیری»

استرلینگ کی. براون برای «این ما هستیم»

کیت هرینگتون برای «بازی تاج و تخت»

بیلی پورتر برای «ژست»

ریچارد مدن برای «بادیگارد»

می‌توانستند نامزد شوند:

مایلو ونتیمیگلیا برای «این ما هستیم»

جی.کی. سیمونز برای «قرین»

اودنکیرک هر سال برای «بهتره با ساول تماس بگیری» نامزد شده است. در عین حال، استرلینگ کی براون هم از زمان پخش «این ما هستیم» هر سال نامزد بوده که در سال ۲۰۱۷ برنده هم بوده است. بقیه حدس و گمان هستند. بیلی پورتر در اوج کارش به سر می‌برد و کیت هرینگتون هم به تازگی نقشش به عنوان جان اسنو را در سریال «بازی تاج و تخت» به پایان رسانده است.

بهترین بازیگر زن کمدی:

جولیا لوئی درایفوس برای «معاون رئیس‌جمهور»

ریچل بروزناهان برای «خانم میزل شگفت‌انگیز»

الیسون جنی برای «مام»

پاملا ادلون برای «چیزهای بهتر»

تریسی الیس راس برای «کم و بیش سیاه»

ناتاشا لیون برای «عروسک روسی»

می‌توانستند نامزد شوند:

فیبی والربریج برای «فیلیبگ»

لی‌لی تاملین برای «گریس و فرانکی»

در این بخش شاهد رقابت تنگاتنگی هستیم و ستاره‌ی «معاون رئیس‌جمهور»، جولیا لوءی درایفوس، شانس بالایی برای برنده شدن دارد. با این حال رای‌دهندگان هنوز هم به برنده‌ی پارسال، یعنی ریچل بروزناهان علاقه نشان می‌دهند. الیسون جنی و تریسی الیس راس هم دور از ذهن نیستند.

بهترین بازیگر مرد کمدی:

بیل هیدر برای «بری»

مایکل داگلاس برای «روش کامینسکی»

تد دنسن برای «جای خوب»

آنتونی اندرسون برای «کم‌ و بیش‌ سیاه»

جیم کری برای «شوخی کردن»

دان چیدل برای «دوشنبه‌ی سیاه»

مصاحبه‌ی مایکل داگلاس از نامزدهای امی ۲۰۱۹

می‌توانستند نامزد شوند:

ویلیام اچ. میسی برای «بی‌شرم»

جیم پارسونز برای «تئوری بیگ‌بنگ»

مصاحبه‌ی جیم کری در میزگرد هالیوودریپورتر از نامزدهای امی ۲۰۱۹

برنده‌ی سال قبل، بیل هیدر، هم‌چنان در صدر باقی مانده‌ است، اما نباید علاقه‌ی رای‌دهندگان را به مایکل داگلاس نادیده گرفت، کسی که امسال جایزه‌ی گلدن گلوب را از آن خود کرد. دوباره تد دنسن و آنتونی اندرسون را بین گزینه‌ها می‌بینیم، به علاوه‌ی ستاره‌ی بزرگ، جیم کری. حذف کردن ویلیام اچ. میسی و جای‌نشانی آن با دان چیدل، ریسک بزرگی بوده است.

بهترین بازیگر نقش اصلی زن در مینی‌سریال یا فیلم تلویزیونی:

پاتریشا آرکت برای «فرار به دانمورا»

میشل ویلیامز برای «فاسه/ وردون»

کانی بریتون برای «جان کثیف»

ایمی آدامز برای «چیزهای تیز»

اما استون برای «مجنون»

جولیانا مارگولیس برای «منطقه‌ی داغ»

می‌توانستند نامزد شوند:

جوئی کینگ برای «تظاهر»

روث ویلسون برای «خانم ویلسون»

امسال سال خوبی برای پاتریشا آرکت بوده و ستاره شدن او برای نقشش در فرار به دانمورا غیر قابل انکار است. سوپراستارهایی از جمله کانی بریتون و جولیانا مارگولیس هم دو اسمی هستند که اعضای آکادمی ممکن است جذب‌شان شوند.

بهترین بازیگر نقش اصلی مرد در مینی‌سریال یا فیلم تلویزیونی:

ماهرشالا علی برای «کارآگاه حقیقی»

هیو گرانت برای «رسوایی‌ای بس انگلیسی»

بنیسیو دل‌تورو برای «فرار به دانمورا»

ایان مک‌شین برای «ددوود»

جرد هریس برای «چرنوبیل»

سم راک‌ول برای «فاسه/ وردون»

مصاحبه‌ی بنیسیو دل‌تورو از نامزدهای امی ۲۰۱۹

می‌توانستند نامزد شوند:

آنتونی هاپکینز برای «شاه لیر»

بندیکت کامبربچ برای «برکسیت»

به نظر می‌رسد تنها کاری که ماهرشالا علی می‌کند بردن جوایز است! هیو گرانت بعد از سال‌ها در نخستین سریال تلویزیونی‌اش بازی کرده و بنیسیو دل‌تورو، جرد هریس و سم راک‌ول نیز بهترین کار خود را نمایش داده اند.

بهترین بازیگر نقش مکمل زن درام:

لینا هیدی برای «بازی تاج و تخت»

میسی ویلیامز برای «بازی تاج و تخت»

سوفی ترنر برای «بازی تاج و تخت»

ریا سیهورن برای «بهتره با ساول تماس بگیری»

جولیا گارنر برای «اوزارک»

سوزان کلچی واتسون برای «این ما هستیم»

می‌توانستند نامزد شوند:

گوئندولین کریستی برای «بازی تاج و تخت»

کریسی متز برای «این ما هستیم»

تنها کسی که سال گذشته هم در بین نامزدها حضور داشت، لینا هیدی است. امسال بازیگران «بازی تاج و تخت» این بخش را درو کرده‌ اند، پس شانس آن‌ها بالا به نظر می‌آید. در عین حال، شاید وقت آن باشد که آکادمی بالاخره به ریا سیهورن توجهی را نشان دهد که لیاقتش را دارد. جولیا گارنر بین «اوزارک» و «جان کثیف» معرکه به نظر می‌رسدو سوزان واتسون هم یکی از سلاح‌های مخفی‌ست که باعث بالا رفتن هم‌بازی‌اش، استرلینگ کی. براون شده است.

بهترین بازیگر نقش مکمل مرد درام:

پیتر دینکلیج برای «بازی تاج و تخت»

نیکولای کاستر والدو برای «بازی تاج و تخت»

جاناتان بنکس برای «بهتره با ساول تماس بگیری»

بابی کاناوله برای «هوم‌کامینگ»

کیرن کالکین برای «وراثت»

جیانکارلو اسپوزیتو برای «بهتره با ساول تماس بگیری»

می‌توانستند نامزد شوند:

جاستین هارلی برای «این ما هستیم»

مایکل کلی برای «خانه‌ی پوشالی»

به راحتی می‌توان روی بردن پیتر دینکلیج و نیکولای کاستروالدو شرط‌‌‌بندی کرد. برنده شدن جاناتان بنکس هم که به صورت مداوم برای «بهتره با ساول تماس بگیری» و پیش از آن «برکینگ‌ بد» نامزد شده، دور از ذهن به نظر نمی‌رسد.

بهترین بازیگر نقش مکمل زن کمدی:

الکس بورستین برای «خانم میزل شگفت‌انگیز»

کیت مک‌کینون برای «پخش زنده‌ی شنبه شب»

بتی گیلپین برای «گلو»

لاری میت‌کالف برای «کانرها»

آنا کلامسکی برای «معاون رئیس‌جمهور»

ایدی براینت برای «پخش زنده‌ی شنبه شب»

می‌توانستند نامزد شوند:

مارین هینکل برای «خانم میزل شگفت‌انگیز»

الیویا کولمن برای «فلیبگ»

لزلی برای «پخش زنده‌ی شنبه شب»

الکس بورستین سال پیش برنده بوده است و امسال هم نسبت به بقیه شانس بیش‌تری دارد. با این حال، کیت مک‌کینون هم احتمال برنده شدن را دارد.

بهترین بازیگر نقش مکمل مرد کمدی:

هنری وینکلر برای «بری»

آلن آرکین برای «روش کامینسکی»

تونی شالهوب برای «خانم میزل شگفت‌انگیز»

تونی هیل برای «معاون رئیس‌جمهور»

کینن تامسون برای «پخش زنده‌ی شنبه شب»

تیتس برگس برای «کیمی اسکمید شکست‌ناپذیر»

می‌توانستند نامزد شوند:

مت والش برای «معاون رئیس‌جمهور»

تیموتی سیمونز برای «معاون رئیس‌جمهور»

هنری وینکلز در دوران اوجش به سر می‌برد و کسی نمی‌تواند این موضوع را انکار کند. ستاره‌ی «بری» سال پیش برنده شد و امسال هم برای جایزه‌ی امی شانس دارد.

بهترین بازیگر نقش مکمل زن در مینی‌سریال یا فیلم تلویزیونی:

پاتریشا آرکت برای «تظاهر»

امیلی واتسون برای «چرنوبیل»

پاتریشا کلارکسون برای «چیزهای تیز»

سالی فیلد برای «مجنون»

اما تامپسون برای «شاه لیر»

کارمن اجوگو برای «کارآگاه حقیقی»

می‌توانستند نامزد شوند:

رابین رایت برای «ددوود»

ورا فارمیگا برای «وقتی ما را ببینند»

به نظر می‌رسد مو لای درز کارهای پاتریشا آرکت نمی‌رود و در این قسمت از همه جلوتر است.

بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در مینی‌سریال یا فیلم تلویزیونی:

جورج کلونی برای «تبصره ۲۲»

بن ویشاو برای «رسوایی‌ای بس انگلیسی»

پل دینو برای «فرار به دانمورا»

کایل چندلر برای «تبصره ۲۲»

مایکل کی. ویلیامز برای «وقتی ما را ببینند»

جرالد مک‌رینی برای «ددوود»

می‌توانستند نامزد شوند:

نوربرت لئو باتز برای «فوسه/ وردون»

استلان اسکارشگورد برای «چرنوبیل»

استیون درف برای «کارآگاه حقیقی»

با وجود این‌که جورج کلونی ستاره‌ی «تبصره ۲۲» نبود، اما به قدری علاقه‌مندان را به خود جذب کرده که نمی‌توان شانس برنده بودنش را نادیده گرفت. کایل چندلر و جرالد مک‌رینی نیز جزء محبوبان این صنعت هستند.

بهترین فیلم تلویزیونی:

بلک میرور: بندراسنچ

ددوود

شاه لیر

برکسیت

شام با اروه

می‌توانستند نامزد شوند:

پسر بومی

اکثر نامزدهای این بخش متعلق به شبکه‌ی اچ.بی.او. هستند. بلک میرور در دو سال گذشته برنده بوده بنابراین شانس بالایی دارد. اما ممکن است شاهد تغییراتی باشیم که حاصل آن انتخاب نشدن بلک میرور باشد.

ادامه مطلب

تلویزیون

بازیگران روبه‌روی هم – ۶ | مندی مور و دارن کریس از واکنش‌های مخاطبان در شبکه‌های اجتماعی می‌گویند

در فصل جدید actors on actors ستاره‌های سینما از تجربه‌ی حضورشان در سریال‌های مهم سال می‌گویند. در ششمین قسمت این مجموعه مندی مور و دارن کریس با یک‌دیگر گفت‌وگو می‌کنند

دارن کریس: من بچه‌ها رو دوست دارم ولی مادر نیستم. هیچ‌وقت هم قرار نیست یه بچه رو در وجودم پرورش بدم، ولی با تماشا کردن سریال هم فکر می‌کردم چه‌طور یه نفر که خانواده‌داره از پس این مشکلات برمی‌آد؟ همه‌چی به هم ریخته بود. انواع و اقسام احساسات رو تجربه می‌کردی. باید بهت بگم که کارت عالی بوده. درست مثل خودت! یه زن پخته با رفتار مادرانه که انگار از توی تلویزیون هم دستت رو می‌گیره. من هم می‌خوام در اون خانواده باشم!

مندی مور: ممنونم از تعریف قشنگت. قدمت سر چشم! تو عضو افتخاری خانواده‌ی پیرسون هستی. تو که همه رو می‌شناسی، پس حله! تو یه نقش خیلی مهم داری که بی‌نظیر اجراش کردی. خیلی ترسناک و گمراه‌کننده بودی. بازی کردن نقش اصلی برای تو چه‌طور بود؟ این سریال، سریال توست. به هیچ‌کسی تکیه نکردی و همه‌ش درباره‌ی تو و کاراکترته. داستان هم خطی نیست. به نظر تو چه‌طور بود؟ فیلم‌برداریش چه‌طور بود؟

چه‌قدر سؤال! باید یه جا بنویسم!

ببخشید! ذهنت چه‌طوری آماده شد تا نقش اصلی رو با این همه مسئولیت به عهده بگیره؟ می‌دونستی داستان قراره چه‌طور پیش بره؟ و این‌که فیلم‌برداری هم خطی نبود؟ چه‌طور برای چنین چیزی آماده شدی؟

بخش اول گفت‌وگوی مندی مور و دارن کریس را در این‌جا بخوانید.

خب اول بگم که به نظر می‌آد همه‌ش درباره‌ی اندروئه، چون در بخش‌های مربوط به اون فقط داستان خودشه. دوست داشتم که در کنار یه ذهن باهوش دیگه با تفاوت‌های خودش قرار گرفته بود. تقابل‌شون رو خیلی دوست داشتم. اگه سریال فقط در مورد من بود بیش‌تر می‌ترسیدم. من و ادگار رامیرز سر این پروژه خیلی با هم صمیمی شدیم، چون انگار دو تا کاراکتر به صورت موازی مورد بررسی قرار می‌گرفتن. یه خالق بزرگ و یه نابودکننده‌ی بزرگ کنار هم قرار گرفته بودن.

با وجود این‌که اغلب صحنه‌هامون جداگانه فیلم‌برداری شد، ولی در بسیاری زمینه‌ها به هم مربوط می‌شدن. برای همین احساس می‌کردم یکی بود که بهش تکیه کنم. این رو خیلی دوست داشتم که دو تا کاراکتر اصلی وجود داره. البته از دید کلی می‌گم چون هر اپیزود خودش مثل یه نمایش جداگونه‌س. مثل این بود که هربار یه نمایش اجرا کنیم. سریال گلی خودش متفاوت بود چون کارهایی می‌کرد که بقیه‌ی سریال‌ها انجام نداده بودن. همه‌ی کارهای مختلف و بخش‌های مختلف رو در نظر بگیر… از ضبط گرفته تا تمرین‌های رقص.

این‌که این کارها رو هفته‌ای چند بار برای بیست‌ودو اپیزود برای هر فصل انجام بدی، اون هم شش سال، خودش کار خیلی سختی‌یه. البته من خوشم می‌اومد، چون یه جورایی مازوخیسم دارم! خوشم می‌آد که مردم بهم بگن یه کاری سخته و بگم: رو کن ببینم! ولی واقعن از صمیم قلبم لذت بردم. باز هم می‌گم، مسئولیت چیزی روی دوشم نبود. من بعدن به سریال اضافه شدم واسه همین همیشه احساس دورافتادگی می‌کردم. وقتی دانشگاه می‌رفتم گلی حسابی ترکونده بود و یادمه که در کمال بی‌طرفی در موردش با بقیه حرف می‌زدم. برای همین وقتی به سریال پیوستم دیدم نسبت بهش فرق داشت.

هیجان‌زده بودم که دارم توش بازی می‌کنم، ولی از صفر نساخته بودمش. اما این اولین باری بود که از همون اول حضور داشتم. اولین باری بود که رایان مورفی واقعن کارگردانیم کرد. قبلن دیده بودمش، ولی فقط رئیسم بود. این اولین باری بود که از اساس با هم همکاری می‌کردیم و چیزی می‌ساختیم. با هم سختی می‌کشیدیم، سؤال می‌پرسیدیم و دنبال جواب می‌گشتیم. خیلی باحال بود که در جایگاهی بودم که می‌تونستم سر صحنه یه زمینه ایجاد کنم. محتوای این سریال تاریک و سیاه بود. من هم آدمی هستم که مسخره‌بازی درمی‌آرم! سر این سریال خیلی شیطنت می‌کردم که هیچ‌وقت سر گلی انجام نمی‌دادم.

بخش اول گفت‌وگوی مندی مور و دارن کریس را در این‌جا بخوانید.

چون محیط مناسبی نبود.

درسته. جایگاهم رو می‌دونستم و یه سری کارها رو انجام نمی‌دادم، چون مناسب نبودن. ولی در این مورد می‌گفتم: خب بچه‌ها! بریم سر کار. قراره بیش‌تر از حد معمول مزه‌پرونی کنم! مثل یه جور مکانیزم دفاعی بود. تاریک و سیاه بودن موضوع هر روزه بین عوامل جوی ایجاد می‌کرد که می‌خواستم اون رو از بین ببرم. مردم چیزهایی بهم می‌گن از قبیل: چه‌قدر ترسناکه! خودت هم می‌دونی، سر صحنه این لحظه‌ها وقتی داری بازی می‌کنی، هر چه‌قدر هم که شدید باشن، چه از نظر خشم یا غم یا عشق یا هر سطح بالایی از احساسات دیگه، سر صحنه به همون شدت نیستن.

وقتی که ترکیب می‌شه با نماهای بسته و موسیقی و سرعت همه‌چی عوض می‌شه. وقتی لحظه‌های خیلی ترسناک سریال رو می‌بینم با خودم می‌گم خیلی ترسناک‌تر از چیزی‌یه که یادم می‌آد. فکر می‌کنم لحظاتی که برای من ترسناک‌تر و حساس‌تر بودن، اون وقفه‌هایی بودن که در سکوت می‌گذشت. اون‌ها خیلی استرس‌زا بودن و روم تاثیر می‌ذاشتن. کارشون معرکه بود و تونستن هیجان‌انگیز و ترسناک جلوه‌شون بدن. لحظه‌هایی که باعث می‌شدن با اندرو احساس نزدیکی کنم لحظه‌های آروم‌تر بودن. من سعی می‌کردم به بهترین جنبه‌های اندرو بچسبم، چون جنبه‌های دوست‌داشتنی و خوب هم زیاد داشت.

به نظرم تراژدی همینه که پسر خوبی که این‌همه استعداد داشت، راهی به این سیاهی پیش گرفت. تراژدی واقعی سقوط اون از شکوه‌شه. واقعن ناراحتم کرد. داشتیم درباره‌ی این حرف می‌زدیم که مردم چه‌طور در خیابون می‌آن سمتت و می‌گن که با کاراکترت ارتباط برقرار کردن. جنبه‌ی بزرگ‌ترش رو نگاه کنیم شبکه‌های اجتماعی می‌شه. به نظرت چه‌طوره؟ قبلش بگم که هر دو تا سریال ترکونده و دیگه تحت کنترل‌مون نیست. مثل اینه که لاتاری برده باشیم.

همین‌طوره! انگار لاتاری بردیم!

البته من حس می‌کنم بعد این دیگه نمی‌شه به این خوبی باشم.

آره! آدم دلش می‌خواد تا ابد همین‌جوری بمونه.

خب، با نظرات مثبت و منفی مردم چه‌طوری کنار می‌آی؟ روت تاثیر می‌ذاره؟

امیدوارم برای تو هم این‌طوری باشه. واقعن خوش‌حالم که خیلی انرژی مثبت از بقیه دریافت کردم. سعی می‌کنم روی همون تمرکز کنم، چون به نظرم هرجور رفتار کنی همون به خودت برمی‌گرده. خیلی دوست دارم بخش‌هایی از زندگیم رو با مردم به اشتراک بذارم. مشکلی ندارم که کمی به مردم نشون بدم کی هستم و چیزهایی مثل پشت صحنه‌ رو باهاشون به اشتراک بذارم.

می‌شه به منم یاد بدی؟ من در این زمینه افتضاحم! البته بهش افتخار نمی‌کنم.

اون حالت رو هم درک می‌کنم. من می‌تونم بین مسائل خیلی شخصی با چیزهایی که می‌شه به اشتراک گذاشت تفاوت قائل شم. عجیبه، چون چشم‌انداز شبکه‌های اجتماعی خیلی تغییر کرده، مخصوصن از وقتی من کارم رو شروع کردم. نمی‌دونم تو هم این‌طوری هستی یا نه، ولی از پونزده سالگی که شبکه‌های اجتماعی در کار نبودن کار من همینه. نمی‌تونم تصور کنم که تازه به شهرت رسیدن در این دوره چه‌طور می‌تونه باشه، چون دیگه انگار بدون شبکه‌های اجتماعی نمی‌شه وجود داشت!

درک می‌کنم که عده‌ای می‌خوان حریم شخصی و اسرارشون رو حفظ کنن، ولی من فکر می‌کنم تا حد خوبی باهاش راحتم و خیلی دوست دارم که بدون درنگ بتونم با مردم در ارتباط باشم. مثلن سر برنامه‌ها توئیت زنده داریم. من حس می‌کنم همه‌مون کنار هم یه راه رو پیش گرفتیم، برای همین خوش‌حالم که می‌تونم دست‌شون رو بگیرم و بگم: ما کنار هم هستیم. ولی اون‌هایی رو که از شبکه‌های اجتماعی دوری می‌کنن هم درک می‌کنم. تو چه حسی داری؟ تو هم خیلی خوش‌تیپی هم خیلی بااستعداد. می‌دونم که این باعث می‌شه یه عالمه طرفدار زن بیش از حد مشتاق داشته باشی! شاید سروکله زدن با اون‌ها سخت باشه چون در شبکه‌های اجتماعی خیلی پیگیر و هیجان‌زده می‌تونن باشن. نمی‌دونم، شاید این برای تو یه فاکتور به حساب بیاد.