قریب به سه سال از نخستین نمایش فیلم «پروژه فلوریدا» در جشنوارهی فیلم کن می گذرد. فیلمی که بسیاری آن را بهخاطر پایانبندیاش به یاد دارند. اتفاقی که سالهاست برای کمتر فیلمی رخ داده است. زک شرف، نویسندهی ایندیوایر، در مطلبی به این موضوع پرداخته که میتوانید آن را با ترجمهی اختصاصی از آرتتاکس بخوانید:
تخیلات به دور از تلخیهایی زندگی
پایان تعداد کمی از فیلمهای چند سال اخیر به اندازهی «پروژهی فلوریدا»، درام شان بیکر در سال ۲۰۱۷ بحث برانگیز بودهاند. این فیلم در دو هفتهی کارگردانان در کن مورد تحسین قرار گرفت اما برای طرفداران سبک بیکر نیز هضم سکانس یک دقیقهای پایانی این فیلم دشوار است.
شخصیت اصلی «پروژهی فلوریدا» مونی، کودکی شش ساله که تخیلاتش او را از واقعیت تلخ زندگی فقرزدهاش مصون میدارد، با بازی بروکلین پرینس است. کلید اصلی شگفتی پایان فیلم زاویهی دیدی است که بیکر آن را نه فقط در روایت بلکه در تصویر نیز پیاده میکند.
بیکر با همکاری آلکسیس زِیب تصویربردار فلوریدای ویران اطراف مونی را به زمین بازی رنگارنگی تبدیل میکند. متل او سرزمینی صورتی رنگ است که با فیلمبرداری در ارتفاعی همسطح با مونی غولآسا به نظر میرسد. تکنیک دوربین روی دست صمیمیتی واقعی ایجاد میکند که با گذر از دید مونی فانتزی و خیالی میشود.
در کنار مطالعهی نقد و بررسی پایانبندی فیلم پروژه فلوریدا بخوانید:
سولاریس: فضای درون | نقد و بررسی سومین ساختهی آندری تارکوفسکی
قدرت انتخاب فانتزی به قهرمان
پایان جنجالی این فیلم زمانی میرسد که ماموران ادارهی کودکان و خانوار فلوریدا (DCF) به متل میآیند تا مونی را از مادرش (بریا وینایتیه) که با تنفروشی سعی داشت دخترش را تامین کند جدا کنند. مونی به متل مجاور میرود تا با بهترین دوستش جِیسی خداحافظی کند ولی به گریه میافتد. جیسی دست مونی را میگیرد و بیکر در همین لحظه فیلمبرداری را از آنالوگ ۳۵ میلیمتری به دیجیتال تغییر میدهد. او با استفاده از دوربین آیفون ۶S Plus فرار این دو به سرزمین والت دیزنی را ثبت میکند.
«پروژهی فلوریدا» تا کنون تنها فیلمی است که انتخابی فانتزی پیش روی قهرمانش میگذارد. بونگ جون هو نیز سال گذشته در «انگل» از همین قالب استفاده کرد. خاویر دولان در «مامان» نیز مونتاژی تاثیرگذار خلق میکند که بیننده تنها با نگاه به گذشته میتواند بفهمد که این تصویری است که شخصیت فیلم از آیندهای دارد که پسرش میتوانست داشته باشد و واقعی نیست. هر دوی آنان به زمان حال میپرند تا نشان دهند که این سکانسها «دروغهایی» غمگینانهاند اما توانایی بیکر در پایان این فیلم این است که چنین بازگشتی را از بیننده میگیرد. فیلم با فانتزی به پایان میرسد چون مونی دیگر واقعیتی ندارد که ایمن باشد. این حقیقتی دردناک و بینقص است.
نویسنده: زک شرف – ایندیوایر
مترجم: پویا مشهدی محمدرضا
از مجموعه تحلیلگران عصر ارتباطات بیشتر ببینید:
آرتتاکس را در توئیتر، تلگرام و اینستاگرام دنبال کنید
کیدتاکس Kidtalks.ir | کیدتاکس رسانه تصویری کودکان و نوجوانان
تکتاکس Techtalks.ir | اولین رسانه تصویری فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران