تارانتینو: یک نکته‌ی جالبی وجود دارد این که این فیلم بر اساس هیچ‌ فیلم دیگری ساخته نشده است، از یک مجموعه یا کاراکتر دیگر اقتباس نشده و بازراه‌اندازی نیست که البته این اصطلاح برای من فرقی با بازسازی ندارد. من به این حقیقت افتخار می‌کنم که متن فیلم‌هایم را خودم از صفر می‌نویسم.

نقد فیلم روزی روزگاری در هالیوود از نگاه منتقدان ورایتی و گاردین

یکی از چیزهایی که خیلی دوست دارم این است که حالا که این‌جا هستم و برای فیلمم دورتادور دنیا سفر می‌کنم، می‌دانم که یک روز در یک زمانی نشستم پشت میز و روبه‌رویم یک برگه‌ی سفید گذاشتم و آن موقع هیچ‌کدام از این‌ها وجود نداشت تا زمانی که شروع نمی‌کردم به پر کردن آن برگه‌ی سفید هیچ‌کدام از این‌ چیزها خلق نمی‌شد. پس همیشه می‌توانم برگردم به آن زمان و یادم بیاید که هیچی وجود نداشت تا این‌که با یک خودکار شروع کردم به پر کردن صفحه، کار شاعرانه را نمی‌شود پشت کامپیوتر نوشت.

نشست خبری روزی روزگاری در هالیوود با حضور مارگو رابی و کوئنتین تارانتینو در جشنواره کن ۲۰۱۹

مارگو رابی: هیچی قابل مقایسه با حس رفتن به سینما و دیدن فیلم همراه با جمعیت نیست وقتی که بین مخاطبینی می‌نشینی که همه آن‌ها قرار است یک تجربه‌ی مشترک داشته باشند. وقتی که مردم را می‌بینی که دارند می‌خندند یا تعجب می‌کنند تجربه‌ت خیلی جالب‌تر می‌شود، وقتی سرشان را با آهنگ تکان می‌دهند هم همین‌طور است. خیلی تجربه‌ی قشنگتری‌‌ست نسبت به وقتی که فیلم را در خانه‌ت ببینی این دو تجربه خیلی با هم متفاوت هستند. نکته‌ی دیگر این است که روی نگاتیو فیلم‌برداری شده و در سینما نمایش داده شده که باعث می‌شود یک تجربه‌ی سینمایی واقعی بشود. من این را می‌دانم چون شانسش را داشتم که از نزدیک ببینمش. صحنه‌ها بعدن اضافه نشدند، هیچ جلوه‌ی کامپیوتری به کار نرفته و پرده‌ی سبزی در کار نبود. کسی نمی‌گفت بعدن درستش می‌کنیم تا شبیه آن دوران بشود. فعلن از تخیل‌تان استفاده کنید، من آن‌جا بودم و توانستم ببینمش. و باید به شما بگویم، وقتی آن‌جا باشید حقیقی بودنش را احساس می‌کنید، انگار که واقعن به سال ۱۹۶۹ سفر کرده باشید.

فوتوکال فیلم روزی روزگاری در هالیوود با حضور مارگو رابی و کوئنتین تارانتینو

تارانتینو: معمولن برای فیلم‌هایم سعی می‌کنم احساسات مختلفی داخلش بگنجانم. که بعضی وقت‌ها با هم در تضاد هستند و بخشی از کاری که سعی می‌کنم انجام بدهم این است که بیننده‌ها را هدایت کنم. حس می‌کنم شغل من به یک رهبر ارکستر شباهت دارد و بیننده‌ها ارکستر من هستند. فیلم را فقط برای این نمی‌سازم که بشینند و تصاویر از جلوی چشم‌شان بگذرد، می‌خواهم به فیلم عکس‌العمل نشان بدهند. برای همین مخاطب را مجبور می‌کنم که عکس‌العمل نشان بدهد،نه این‌که فقط تماشا کند.

فرش قرمز فیلم روزی روزگاری در هالیوود با حضور مارگو رابی و کوئنتین تارانتینو

این را دوست دارم که یک لحظه دارند می‌خندند، می‌خندند و می‌خندند، حالا دیگر نباید بخندند. نخندید، نخندید، حالا دوباره بخندید. قبلن کارگردان‌هایی با خودم همین‌ کار را کرده‌اند به نظرم این یعنی در سینما دارد به بیننده‌ها خوش می‌گذرد و این همان دلیلی‌ست که به سینما می‌روم.