سری ویدیوهای جشنواره کن ۲۰۱۹ | نشست خبری فیلم مردگان نمی‌ میرند در جشنواره کن ۲۰۱۹ با حضور جیم جارموش، بیل مورای، سلنا گومز و ….

نشست خبری فیلم مردگان نمی‌ میرند در جشنواره‌ی فیلم کن ۲۰۱۹، جیم جارموش و دیگر عوامل این فیلم به سؤالات متنوع خبرنگاران پاسخ دادند.

در ابتدا، مجری نشست به استاد ژانر ترسناک، جورج رومرو اشاره می‌کند و سؤالی را که یک‌ بار از  او پرسیده، از جارموش هم می‌پرسد: آیا فیلم‌هایی در ژانر زامبی تنها برای سرگرمی‌اند؟ یا باید در جست‌وجوی مفهومی فراتر باشیم؟

جارموش: زامبی‌ها از داخل ساختاری در حال فروپاشی ظهور می‌کنند. آن‌ها قربانی‌هایی هستند که تبدیل به هیولا شده‌اند

جارموش می‌گوید: «جورج رومرو راهنمای ما برای این بود که زامبی‌ها در دنیای پست‌ مدرن چه‌طور می‌توانند باشند. از او الگو گرفتیم و از بخش‌های زیادی از فیلم‌هاش به عنوان منبع برای فیلم‌‌مان استفاده کردیم. به نظرم مفهوم زامبی می‌تواند خیلی استعاری و پرمفهوم باشد. راستش را بخواهید بسیاری از مواردی که همین امروز صبح درباره‌ی فیلمم خواندم چیزهایی بودند که به ذهن خودم خطور نکرده بودند. به همین دلیل به نظر می‌آید مفهوم پنهان این کلمه حتا از چیزی که من فکر می‌کردم هم بیش‌تر است. رومرو ایده‌ی ما را درباره‌ی زامبی‌ها و هیولاها تغییر داد. هیولاهایی که در فیلم‌هایی مثل «گودزیلا» یا «فرانکنشتاین» می‌بینیم، بیرون از ساختار اجتماعی شکل می‌گیرند و تهدیدی بیرونی به شمار می‌آیند. اما رومرو نشان داد که زامبی‌ها از داخل ساختاری در حال فروپاشی ظهور می‌کنند. او نشان داد که آن‌ها قربانی‌هایی هستند که تبدیل به هیولا شده‌اند.»

او اضافه کرد: «وقتی بچه بودم اغلب فیلم‌های هیولایی کمپانی یونیورسال را تماشا می‌کردم که تاثیر زیادی روی من گذاشتند. به خصوص فیلم دراکولا. حقیقتش را بخواهید از خون‌آشام‌ها بیش‌تر از زامبی‌ها خوشم می‌آید!»

جارموش: حقیقتش را بخواهید از خون‌آشام‌ها بیش‌تر از زامبی‌ها خوشم می‌آید!

در ادامه از آن‌ها درباره‌ی رابطه‌شان با فیلم‌های ترسناک و ترس‌هاشان سؤال می‌شود.
سلنا گومز: « من عاشق فیلم‌های ترسناکم. وقتی بچه بودم پدرم اجازه می‌داد فیلم ترسناک ببینم تا بترسم و خودش به ترس من بخندد! ولی در نهایت عاشق این‌ ژانر فیلم‌ شدم.»

سلنا گومز: وقتی بچه بودم پدرم اجازه می‌داد فیلم ترسناک ببینم تا بترسم و خودش به ترس من بخندد!

او از فیلم‌هایی از جمله «سرزمین زامبی‌ها»، «بیست‌وهشت روز بعد» و سریال‌هایی چون «مردگان متحرک» و«تابستان سیاه» نام می‌برد و می‌گوید که موردعلاقه‌اش هستند.

بیل موری: «به نظر من جشنواره‌ی کن ترسناکه!» او در پاسخ به حرف مجری جشنواره که می‌گوید حداقل آن‌جا خبری از زامبی‌ها نیست می‌گوید:«از نظر شما این‌طوره!»

سلنا در ادامه‌ی صحبت از ترس‌های زندگی‌اش می‌گوید:«واضح است که جهان در حال تغییر و تحول است. شبکه‌های اجتماعی برای نسل من واقعن مخرب هستند. جیم هم این موضوع را در طول فیلمش نشان داده. درک می‌کنم که داشتن جایی برای نشان دادن خود جالب و مفید است، ولی دیدن این‌که نسل جوان در معرض چه آسیب‌هایی هستند من را می‌ترساند. آن‌ها از چیزهایی که ممکن است اطراف‌شان اتفاق بیافتد بی‌خبرند. فکر می‌کنم شبکه‌های اجتماعی خیلی خطرناک هستند و مردم اطلاعات کافی در موردش ندارند.»

در ادامه، از بیل موری درباره‌ی تجربه‌ی کار کردن با جیم جارموش سؤال می‌شود. او اظهار می‌کند: «جیم برای کار نیازی به شوخ‌طبعی من ندارد. باعث افتخارم است که بخشی از این کار باشم. فیلم‌سازی کار خطرناکی‌ست، خیلی خطرناک‌تر از چیزی که مردم فکر می‌کنند. سرکار هر روز احتمال این هست که کسی آسیب ببیند. البته ممکن است به نظرتان عجیب برسد، چون ما خیلی معرکه به نظر می‌آییم!»

خبرنگاری پرسشی کلی مطرح می‌کند و از همه می‌خواهد که اگر مایلند به آن پاسخ دهند. او می‌پرسد از این‌که امسال چهار فیلم ساخته‌ی کارگردانان زن به جشنواره راه یافته‌اند چه حسی دارند؟
کارتر لوگان: «هنوز هم تعدادشان کافی نیست. ما در جهانی زندگی می‌کنیم که تعداد زن‌ها و مردها یکی‌‌ست. برای همین باید صداشان هم به یک اندازه به گوش برسد. به همین سادگی.»

تیلدا سویینتون: باید به خودمان یادآوری کنیم که یازده دهه از شروع فیلم‌سازی زن‌ها می‌گذرد. فیلم‌های بی‌شماری توسط کارگردانان زن ساخته می‌شوند. سؤال این‌جاست که چرا از آن‌ها بی‌خبریم؟

تیلدا سویینتون: «باید به خودمان یادآوری کنیم که یازده دهه از شروع فیلم‌سازی زن‌ها می‌گذرد. فیلم‌های بی‌شماری توسط کارگردانان زن ساخته می‌شوند. سؤال این‌جاست که چرا از آن‌ها بی‌خبریم؟ استاد بزرگی مثل کیرا موراتووا داشتیم که چندی پیش فوت کرد. در اکثر روزنامه‌های ملی نوشته‌‌ی خیلی کوتاهی به آن اختصاص دادند. در حالی که می‌دانیم اگر همین قضیه برای اساتید فیلم‌سازی مرد اتفاق می‌افتاد، مقاله‌ای کامل و طولانی درباره‌شان نوشته می‌شد!»