تورنتو ۲۰۱۹: نقد فیلم A Beautiful Day in the Neighborhood ، ساختهی ماریل هلر، از نگاه بنجامین لی، منتقد گاردین با ترجمه اختصاصی از آرتتاکس
روزی زیبا در محله: داستان خبرنگار بدبین و مجری مهربان
سال قبل در مستند «آیا همسایهی من میشی؟» دنیای پر رمز و راز مجری دوستداشتنی کودکان، فرد راجرز برای مخاطبان به نمایش گذاشته و شد و توانستیم ببینیم روحیات و اخلاق او در برنامهی تلویزیونیاش مشابه با زندگی واقعیاش است؛ مردی صادق، مهربان و پر از انرژی مثبت. در اثر کنونی ماریل هلر «روزی زیبا در محله» که نیمچه واقعی و بیوگرافی است نیز همین خصلتها را به وضوح میبینیم هر چند که شخصیت اصلی واقعی فیلم، خبرنگاری بدبین با نام لیوید ووگل (متیو ریس) است که باید مصاحبهای با آقای راجرز (با بازی تام هنکس) ترتیب دهد. پس از رفتن سر صحنهی برنامهی راجرز و ملاقات با او، سؤالی در ذهن او ایجاد میشود، آیا راجرز چیزی پنهان کرده یا بدبینی ووگل باعث شده هنوز متوجه این نباشد که شخصیت دوستداشتنی و از خود گذشتگی آقای راجرز واقعی و خالصانه است.
در کنار نقد فیلم A Beautiful Day in the Neighborhood از صفحهی اختصاصی آرتتاکس برای جشنواره فیلم تورنتو ۲۰۱۹ دیدن کنید
با آمدن فصل اکران تعداد بیشماری درامهای بیوگرافی، دیدن فیلمی که از فرمول سنتی این دسته آثار پیروی نمیکند بسیار دلپذیر است. در «روزی زیبا در محله»، فرد راجرز محور اصلی داستان نیست و فیلم تنها روی بازهی زمانی کوتاهی از زندگی او تمرکز میکند و بخش اعظمی از زندگیاش را پنهان نگه میدارد. این فیلم بیشتر یک داستان پدر و پسری است که عنصری سورپرایزکننده وارد جریان داستان شده؛ مردی که به راحتی خود را در دل دیگران جا میند به خصوص آنهایی که نیاز به کمک دارند.
تزریق حال و هوای جذاب در روایتی سرراست
اما همانطور که آقای راجرز به مخاطبانش احترام میگذاشت، میزان سانتیمانتالیسم فیلم هلر کمتر از انتظار است؛ رویکردی که بسیاری از کارگردانان ممکن بود پیش بگیرند. اینجا باید کار هلر را تحسین کنیم. او توانسته با وجود ساختن فیلمی پرخرجتر از دو اثر پیشیناش، سبک و روایت خاصش را حفظ کند. او توانسته در روایتی کم و بیش سرراست، حال و هوای جذابی تزریق کند؛ کاری که بسیاری از کارگردانان باتجربهتر از انجامش ناتوانند.
در کنار نقد فیلم A Beautiful Day in the Neighborhood ببینید:
تریلر فیلم روزی زیبا در محله با بازی تام هنکس از آثار حاضر در تورنتو ۲۰۱۹
انتخاب هنکس به عنوان آقای راجرز ممکن است به نظر بیش از حد ایدهآل باشد (یکی از نمادهای پدرانه و محبوب آمریکا در نقش فردی دیگر با همین خصوصیات ظاهر شود) اما در عمل، هر کدام جذابیتهای مجزایی دارند. در مقابل آرامش و سکون راجرز، اجرای هنکس زندهتر و پرجنبوجوشتر است. هنکس برای این نقش تغییری اساسی کرده و سبک آشنایش کمتر به چشم میآیدو در حالی که هنکس از تقلید صدای راجرز اجتناب میورزد، آهنگ صدایش دقیقن همان چیزی است که باید باشد و میتوان کنجکاوی افسونگر راجرز را نسبت به انسانهای اطرافش در اجرای او دید.
البته فیلم عاری از مشکل نیست. سکانس رؤیاگونهی بیش از حد طولانی و برخی خلأهای احساسی در پردهی پایانی چندان جالب نیستند اما فیلم آکنده است از گرمایی صمیمی. بسیاری میگویند در این روزها به چنین فیلمهایی نیاز داریم. اما این جمله بیمعنی است؛ آنچه اهمیت دارد، درسهایی است که راجرز در مورد پذیرش و بخشندگی به ما یاد میدهد. درسهایی را که باید در هر زمانی به خاطر داشته باشیم.
بنجامین لی، منتقد گاردین
مترجم: محمد تقوی