فستیوال ونیز ۲۰۱۹: نقد فیلم سیبرگ ، ساخته‌ی بندیکت اندروز، از نگاه استفانی زاکارک، منتقد مجله‌ی تایم

استوارت و سیبرگ: دو بازیگر در پیکری واحد

احتمالن چهره‌ی سیبرگ را در «از نفس افتاده‌» به یاد دارید؛ اثری که دنیا را با جریان موج نوی سینمای فرانسه آشنا کرد. سیبرگ نقش پاتریشیا فرانچینی را برعهده داشت؛ فم فاتالی آمریکایی که به پاریس آمده تا خبرنگار شود. چهره‌ی سیبرگ در فیلم جذاب است اما اعتماد به نفس و جاه‌طلبی در پشت نقابش پنهان شده. او تنها به خودش وفادار است. در ده دقیقه‌ی ابتدایی به نظر می‌رسد چهره‌ی منحصربه‌فرد و شناخته‌شده‌ی کریستن استوارت با سیبرگ نمی‌سازد اما در مدت زمان کوتاهی او و بازیگر ناکام و مرموز تبدیل به وجودی واحد می‌شوند. این ترکیب، هسته‌ی اصلی داستان سیبرگ را تشکیل می‌دهد. سیبرگ یک بیوگرافی نیست؛ بلکه پرتره‌ای‌ست از زنی بی‌پروا، فعال سیاسی و در کنارش ستاره‌ای سینمایی که با سنگ‌اندازی دولت خاموش شد.

در کنار نقد فیلم سیبرگ بخوانید:

صفحه‎ی اختصاصی چهل‌وچهارمین دوره‌ی جشنواره فیلم تورنتو

خلاصه داستان فیلم:

فیلم مقطع خاصی را در زندگی سیبرگ برای روایت داستانش در نظر گرفته؛ اواخر دهه‌ی ۶۰ و اوایل دهه‌ی ۷۰ هنگامی که او تبدیل به یکی از قربانیان برنامه‌ی کوینتل‌پرو از سوی اف‌بی‌آی بود. او در این مقطع به چندین گروه فعالان حقوق اجتماعی و البته جبهه‌ی بلک پنتر کمک نقدی کرد. در کنار این، او رابطه‌ای کوتاه‌مدت با حکیم عبدالله جمال، از جمله اعضای حزب بلک پنتر داشت. اعتبار او به واسطه‌ی فعالیت‌های اف‌بی‌آی و شایعه پخش کردن زیر سؤال می‌رود و زندگی شخصی‌اش از هم می‌پاشد. سیبرگ پس از این چندین بار برای خودکشی اقدام کرد و در نهایت در سال ۱۹۷۹ در خودروی شخصی‌اش جان خود را گرفت. همسر سابق او، رمان‌نویس مشهور رومن گاری، اف‌‌بی‌آی را متهم اصلی مرگ سیبرگ دانست.

در کنار نقد فیلم سیبرگ ببینید:

گالری عکس از کریستن استوارت در ونیز هفتادوششم

کلمات از چشمان او جاری می‌شوند

سیبرگ تغییری در این روایت ایجاد نکرده و این اهمیت دارد چرا که استوارت، سیبرگ را زنی پر از انرژی نشان می‌دهد. او جین را برای ما در لحظاتی که بر روی پرده‌ی سینما می‌بینیم زنده می‌کند. او از سیبرگ تقلید نکرده و برای همین شاید در لحظات اصلی چندان در قالب سیبرگ دل‌نشین نباشد. حتا با وجود آرایش موی کپی برابر اصلش و بازی زیرکانه، تنها می‌توانستم استوارت و اجرای شجاعانه‌اش را ببینم. اما اندکی بعد متوجه اشتباه بزرگم شدم. به عنوان یک بازیگر، استوارت نخواسته سیبرگ را با ریزترین جزئیات بررسی کند؛ او آغوشش را برای زن غم‌زده و از همه‌جا رانده شده باز کرده و اجازه داده جین در تک تک ذرات وجودش جاری شود. استوارت صدای اشباح را می‌شنود و آن را برای ما بیان می‌کند در حالی که که کلمات از چشمان او جاری می‌شوند.

استفانی زاکارک، منتقد مجله‌ی تایم

مترجم: محمد تقوی