تورنتو ۲۰۱۹: نقد فیلم Blackbird ، ساخته‌ی راجر میشل، از نگاه لزلی فلپرین، منتقد هالیوود ریپورتر با ترجمه اختصاصی از آرت‌تاکس

پرنده‌ی سیاه: فیلمی بر اساس اثری دانمارکی

در «پرنده‌ی سیاه»، سوزان ساراندون نقش لیلی را دارد؛ آرشیتکتی رو به موت که می‌خواهد پیش از خودکشی، خانواده‌اش را برای آخرین بار به ویلای کنار دریای دنجش دعوت کند. براساس فیلمی دانمارکی با نام قلب ساکت، در کنار ساراندون ستارگان بسیاری ایفای نقش کرده‌اند از جمله‌ی آن‌ها کیت وینسلت، سم نیل، میا واشیکوفسکا، رین ویلسون و بکس تایلور کلاوس. با نورپردازی طبیعی و گرم، شخصیت‌هایی که وسط حرف هم می‌پرند و موسیقی مناسب، به این ملودراما از هر نظر به آن نگاه کنید، می‌بینید ساخته شده تا در مراسم‌ جوایز به کلیپ‌هایی از فیلم پخش کنند. در تک تک نماها، بازیگران در حال نقش‌آفرینی هستند به خصوص اگر دیالوگی نداشته باشند یا در گوشه‌ای صرفن به حرف‌های دیگران واکنش نشان دهند.

در نتیجه فیلم نهایی گاه به شکل غیر قابل تحملی ازخودراضی است و تلاش می‌کند بیننده‌اش را با گروه بازیگران و نقش‌هایی که ضد تیپ دارند شگفت‌زده کند. از طرفی، ترکیب پیرنگ‌های مختلف گاه سرسری و غیرقابل باورند به خصوص یکی از افشاگری‌هایی که در پرده‌ی آخر رخ می‌دهد و ممکن است روز پایانی این خانواده به کل از هم بپاشد.

در کنار نقد فیلم Blackbird از صفحه‌ی اختصاصی آرت‌تاکس برای جشنواره فیلم تورنتو ۲۰۱۹ دیدن کنید

نکته‌ی مثبت فیلم: فیلم‌برداری مایک الی

در میان تمام دردسرهایی که فیلم‌نامه سمت شخصیت‌هایش پرت می‌کند، این پرسش پدید می‌آید که هدف فیلم آگاه ساختن مخاطب از سبک زندگی خطرناکی است یا بررسی عمیقی از درام میان دوستان و آشنایان؟ برخلاف آثار قبلی طعنه‌آمیز راجر میشل در مورد خانواده‌هایی با سطح طبقاتی نیمه مرفه مانند مادر و عشق پاینده، پرنده‌ی سیاه آن خودآگاهی را ندارد. به هر صورت آنچه میشل به شدت به آن وارد است، خلق صحنه‌های شامی است که تمامی بازیگران دور میزی کنار هم می‌نشینند. از برخی وجوه، فیلم عملن یک شام خانوادگی طولانی است که داستانش در خانه‌ای مدرن و منحصر به فرد دنبال می‌شود.

البته فیلم فاقد نکات مثبت نیست. برخی صحنه‌هابه لطف فیلم‌برداری درجه‌ یک مایک الی و برداشت‌های مدرن آثار کلاسیک از باخ و موتزارت دیدنی هستند و به شخصیت‌ها عمق می‌دهند. اما در نهایت، سبک زندگی بی‌نقص و لوکس یک درصدی‌ها بزرگ‌ترین نقص فیلم است. آیا هنوز کسی جز برخی شخصیت‌های درام‌های وودی آلن به این شکل زندگی می‌کند؟ وقتی شخصیت ساراندون از گروه می‌خواهد به کارهای عادی‌ای که در آخر هفته انجام می‌دهند ادامه دهند (خواند روزنامه، بررسی بورس و حتا نوشتن نمایش‌نامه!) برخی تماشاگران به این نکته‌ی عجیب می‌رسند که چرا هیچ کدام از این شخصیت‌ها مشغول گشت و گذار در اینستاگرام یا جواب دادن به ایمیل‌های‌شان نیستند در عین آن که در دنیایی شلوغ و مدرن زندگی می‌کنند. شاید دیدن نور آبی موبایل‌ها بر روی صحنه، نورپردازی گرم و خاکی فیلم را خراب می‌کند.

لزلی فلپرین، منتقد هالیوود ریپورتر

مترجم: محمد تقوی