ترجمه‌ی اختصاصی از آرت‌تاکس: نقد فیلم Doctor Sleep از نگاه اوون گلیبرمن منتقد ورایتی به کارگردانی مایک فلناگان و بازی ایوان مک‌گروگر ، ربکا فرگوسن و …

نقد فیلم Doctor Sleep | قلم استفن کینگ فیلم را تماشایی کرده است

شاید ایده‌ی ساخت ادامه‌ای برای «درخشش» روی کاغذ کار عبثی به نظر برسد. تک تک اجزایی که استنلی کوبریک در فیلم درخشانش قرار داده تبدیل به نمادی افسانه‌ای از سینمای ژانر وحشت شده‌اند.

از طرفی، ساخت ادامه برای فیلم‌هایی مانند «درخشش» ممکن است منجر به خلق اثری ضعیف و فراموش‌نشدنی تبدیل شود . اما تنها یک نفر این حق را دارد تا آن داستان را ادامه دهد. استفن کینگ چیزی نزدیک به شش سال پیش، دنباله‌ی کتابش را تحت عنوان دکتر اسلیپ عرضه کرد و فیلم فعلی، ترکیبی است از ماجراهای آن کتاب و در کنارش تقلیدی بسیار دقیق است از فضایی که کوبریک در فیلم خود ایجاد کرده بود.

در کنار نقد فیلم Doctor Sleep ببینید:

تریلر فیلم Doctor Sleep / دکتر اسلیپ | دنباله‌ی «درخشش» کوبریک

این موضوع که فیلم بسیار درست از آب درآمده، نشان می‌دهد مخاطبان بسیار مشتاق بازگشت به این دنیا هستند و این موضوع بیش از هر چیزی به لطف قلم و تصورات مجذوب‌کننده‌ی کینگ است. هر چند هنوز هم نمی‌دانم که آیا ساخت ادامه‌ی درخشش کار درستی است یا نه ولی دکتر اسلیپ اثری است بدیع و دلهره‌آور که به اندازه‌ی کافی ما را به این ادامه قانع می‌کند.

دهه‌ها پس از رخدادهای درخشش، دنی تورنس با بازی غم‌انگیز ایوان مک‌گرگور، تبدیل به مردی بی‌ملاحظه شده که شب‌هایش را صرف مستی و درگیری با مردم عادی می‌‌کند؛ انسانی همانند پدرش. دن در حالی با مشکلات گذشته‌اش دست و پنجه نرم می‌کند که هنوز درخشش در وجودش موج می‌زند و می‌تواند مانند یک رادیو، صداهای دوردست را بشنود. دن در مقطعی از زندگی به عنوان خدمتکار در یک بیمارستان کار می‌کند و با قدرت‌های ماورایی‌اش، بیماران رو به مرگ را به آرامی به خواب ابدی می‌برد. لقب او، دکتر اسلیپ هم از همین‌جا نشأت گرفته.

در کنار نقد فیلم Doctor Sleep ببینید:

پشت صحنه‌ی فیلم Doctor Sleep | اثری که روی پای خودش ایستاده

صد البته همه‌ی این‌ها، همان چیزی است که می‌توانیم از یک دنباله‌ی «درخشش» که تنها با نیت درآمدزایی ساخته شده، انتظار داشته باشیم. بخشی از شخصیت جک تورنس در رمان اصلی، خشونت او به هنگام مستی بود که خبر از رازی عمیق و مهیب می‌داد؛ این که به عنوان یک پدر، نمی‌تواند میان خانواده‌اش عصبانیت خود را بیرون بریزد. در مقابل این موضوع، دن در دکتر اسلیپ از کلیشه‌های قهرمان معتاد و بدون هدف پیروی کرده است.

اما برگ برنده‌ی دکتر اسلیپ در این‌جا در قالب یک فرقه‌ی افراطی به رهبری زنی با نام رز است. بازیگر او، ربکا فرگوسن که گستره‌ی توانایی‌اش را در این چند سال نشان داده، در همان سکانس اول که در حال گمراه کردن دختری گل‌فروش است رگه‌های خوفناکی وارد داستان می‌کند و ذهن‌مان به این سمت کشیده می‌شود که رز چه اهدافی در ذهن دارد. کمی بعد پاسخ برخی از سؤالات‌مان را کشف می‌کنیم: رز، رهبری گروهی را با نام گره حقیقت بر عهده دارد. کسانی که با استنشاق «بخار» که به نوعی عصاره‌ی ماوراءالطبیعه‌ی کودکانی است که درخشش دارند و با کشتن این کودکان، به نامیرایی رسیده‌اند. در میان تمام فیلم‌های بزن بهادری که همه جا می‌بینیم، متوجه شدم جذب اثری هستم که شجاعت نشان دادن شیطان و حبس کردن نفس‌های‌مان را دارد.

نکته‌ای که به خوفناک بودن رز کمک کرده، ظاهر و منش اغواگرانه‌ و شیطانی اوست. فرگوسن با کلاه جادوگری و جواهرات هیپی‌اش، به مانند یکی از دهه هفتادی‌هایی می‌ماند که زندگی تا ابد را حق خود می‌دانند و حاضرند برای این، دست به هر کاری بزنند. عملن او رئیس فرقه‌ای از خون‌آشام‌هاست که از کشتار کودکان تغذیه می‌کنند آن هم در حالی که خنده‌ای بر لب دارد. اولین قلاب فیلم در همین‌جا نمایان می‌شود، ساخت فیلمی با محوریت زنی اهریمنی که کیفیت اجرای او به لطف بازیگرش تضمین شده.

دومین قلاب فیلم، کودکانی است که با درخشش، سختی‌های زندگی خود را به هم نشان می‌دهند و در این میان دن با آبرا مواجه می‌شود. این دختر صاحب قدرت‌هایی است که دن پیش از این با آن مواجه نشده. در دکتر اسلیپ می‌بینیم درخشش تنها به شنیدن و دانستن محدود نمی‌شود و می‌تواند تلپورت هم باشد. بازیگر آبرا، ستاره‌ی سیزده ساله‌ای است با نام کایلی کوران که شخصیت زیرک اما آشفته‌اش تداعی کننده‌ی اجرای دنی لوید در فیلم درخشش اصلی است. آبرا و دن به هم می‌پیوندند و دن به این موضوع پی می‌برد که برای مبارزه، نیاز دارد قدرت درونش را آزاد کند.

دکتر اسلیپ فیلم روتینی است اما احساساتی که ایجاد می‌کند، واقعی‌اند. بازگشت به هتل اوورلوک تا پرده‌ی سوم طول می‌کشد و زمانی که به آن‌جا می‌رسیم، تو ذوق‌مان نمی‌خورد چرا که داستان توانسته با منطق و به حق، با آن‌جا بازگردد.

فیلم‌های ترسناک بسیاری در یک خانه‌ی متروکه رخ می‌دهند اما میان‌شان، اوورلوک هم‌چنان منحصر به فرد است. بیش‌تر آن‌چه می‌بینیم، گذری به دوران قدیم است اما فیلم چند حقه در آستینش دارد و به پایانی راضی‌کننده منتهی می‌شود. در نهایت، دکتر اسلیپ بیش‌تر مانند یک پاورقی طولانی‌ است ولی شما را با بازگرداندن به این دنیای خبیث، راضی می‌کند.

اوون گلیبرمن ، منتقد ورایتی

مترجم: محمد تقوی

از مجموعه تحلیل‌گران عصر ارتباطات بیش‌تر ببینید:

کیدتاکس Kidtalks.ir | کیدتاکس رسانه تصویری کودکان و نوجوانان

تک‌تاکس Techtalks.ir | اولین رسانه تصویری فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران