ونیز ۲۰۱۹: مصاحبه‌ی واکین فینیکس درباره‌ی بازی در نقش ژوکر می‌گوید ژوکر شخصیتی به شدت غنی‌ است و هیچ‌وقت متوجه نشده که ژوکر کیست.

این‌جا در هفتادوششمین جشنواره فیلم ونیز هستیم. در کنار واکین فینیکس هستم که در نقش پروتاگونیست ژوکر بازی می‌کنه. می‌خوام از این شروع کنم که بحثی با تاد (فیلیپس) داشتم و می‌خوام همون سؤال رو بپرسم: فکر می‌کنی که تبدیل شدن آرتور به ژوکر براش شکست محسوب می‌شهیا یک تکامل؟ چون این سؤال برام بی‌جواب مونده و در ذهنم می‌خوام به یه نتیجه‌ای برسم و نگران نباش. جوابت پیش من محفوظه!

متوجه‌م از کسی که در نقش این شخصیت بوده همچین سؤالی بپرسی. ولی فکر می‌کنم بخش اعظمی از سرگرم‌کنندگی فیلم برای مخاطب (البته امیدوارم که مردم برن و فیلم رو ببینن) اینه که تصمیم‌گیری این موضوع با خودشونه و این چیزی بود که من رو خیلی جذب کرد. معمولن در اکثر فیلم‌ها، به خصوص فیلم‌های ژانری نقش قهرمان یا شخصیت منفی رو بازی می‌کنین هدف هر شخصیت کاملن واضحه. چیزی که در مورد فیلم دوست داشتم، این بود که هیچ‌وقت مطمئن نبودم انگیزه‌ی اصلی این شخصیت چی‌یه. نظرات خودم رو در این مورد دارم و جواب این سؤال رو برای خودم می‌دونم. ولی نمی‌خوام تأثیری روی دیدگاه کسانی که فیلم رو دیدن، داشته باشم.

آره، ولی فکر می‌کنم برای من و بخش اعظمی از بیننده‌ها نسبت به خودش هم‌دردی باهاش خیلی آسون بود. اگر همچین دوران کودکی داشتی، چه کار می‌کردی؟اون‌جور رفتار بده، می‌دونی؟ ولی ما هم داروهای ضدافسردگی مصرف می‌کنیم و کلی قرص می‌خوریم تا زندگی شادتری داشته باشیم. ولی برای اون این موضوع صادق نیست. چه‌طور روی این بخش خاکستری یا حتا رنگارنگ زندگی ژوکر موضوع کار کردی؟

آره، پروسه‌ای طولانی بود. پروسه‌ی کشف کردن این شخصیت درکش یا حداقل تلاش برای این کار موقع فیلم‌برداری متوقف نشد و تا آخرین روز ادامه داشت. ژوکر شخصیتی به شدت غنی‌یه و این‌قدر در موردش نکته هست که هیچ‌وقت به جایی نرسیدم که احساس کنم ژوکر کی‌یه. بخش لذت‌بخش کار این بود که هر روز در مورد شخصیتت چیز تازه‌ای کشف می‌کنی. یه وجهه‌ی جدید. خوش‌بختانه فکر کنم چیزی بود که نظر تاد رو هم جلب کرد و در برخورد با این خیلی راحت و مطمئن بود و هر روز این روی‌کرد رو داشت.

در کنار این، تاد خیلی باهوشه چون برنامه رو به نحوی چید که زمان زیادی داشته باشیم. بعضی اوقات سر صحنه می‌رفتیم و چندین ساعت در مورد یک صحنه صحبت می‌کردیم و اصلن فیلم‌برداری نداشتیم چون می‌خواستیم به نتیجه برسیم. بعضی اوقات شروع می‌کردیم به فیلم‌برداری یک صحنه و وسط روز بعد از دو ساعت فیلم‌برداری گفت: «فکر کنم باید جهت‌گیری‌مون رو عوض کنیم.» یا «این راه درستی نیست که برای این صحنه داشتیم.» زمان کافی برای اضافه و کم کردن داشتیم که فکر می‌کنم برای این شخصیت حیاتی بود.

فکر می‌کنی ژوکر همیشه بازی در نقشش سخته و همه می‌گن ژوکر بودن کار طاقت‌فرسایی‌یه. وقتی بیش‌تر تو جلد این شخصیت فرو رفتی و به عنوان بازیگری که چهره‌اش رو نشون می‌ده، غمی در دنیا نداره.

بخوام صادقانه بگم به من که خیلی خوش گذشت. بازی کردن در نقش ژوکر ولی راستشو بگم، ژوکر رو به آرتور ترجیح می‌دم. آرتور کسی‌یه که زخم خورده و صداش خفه شده و کلی احساسات در خودش جمع شده که به سختی کنار هم قرار گرفتن و هیچ نکته‌ی راحتی در موردش نمی‌شه پیدا کرد نحوه‌ی راه رفتنش، هر در کل رفتارش این‌قدر غیرطبیعی بود که نمی‌تونستم تحملش کنم و ژوکر بازی در نقش ژوکر آزادی کامل به‌م می‌داد.

به عنوان یه بازیگر هر کاری می‌تونی بکنی. بنابراین هفته‌ی هفتم وقتی رسیدیم سر صحنه‌های مربوط به ژوکر برای پنج روز یه سکانس از ژوکر فیلم‌برداری شد. وقتی برگشتم به نقش آرتور حقیقت رو بگم اصلن دوست نداشتم در کالبدش باشم. بنابراین آرتور اونی بود که بیش‌ترین کشمکش رو باهاش داشتم.

ایده‌ی خندیدن وقتی کسی نمی‌خنده دوست دارم.

آره، خنده در زمان و مکان اشتباه عالی بود.

واکین مرسی از این که بابت ژوکر این‌جا اومدی.