زیرنویس فارسی اختصاصی از آرت‌تاکس: تاد فیلیپس، کارگردان فیلم ژوکر، سکانس ابتدایی فیلم را با بازی واکین فینیکس بررسی می‌کند و به توضیح طراحی صحنه می‌پردازد.

در کنار تماشای مصاحبه واکین فینیکس در برنامه‌ی جیمی کیمل از تریلر فیلم ژوکر دیدن کنید

صعود آرام به سمت جنون

کار اصلی کارگردان، حتا چیزهایی که در موردش صحبت می‌کنم مثل دوربین، عمق میدان، طراحی صحنه و لباس، مسئول خلق لحن فیلمه. چیزی که تو این فیلم خیلی به‌ش افتخار می‌کنم اون لحن هشدارآمیزه، صعود آرام به سمت جنون.

همیشه روی نمای آغازین فیلم‌ها وسواس دارم؛ هم فیلم‌های خودم هم فیلم‌هایی که می‌بینم. فکر می‌کنم صحنه‌ی آغازین فیلم ابزار داستان‌گویی خوبی‌یه. تو این صحنه خبر محلی داره از رادیو پخش می‌شه و آرتور رو تنها تو یه اتاق جلوی آینه پیدا می‌کنیم که داره گریم می‌کنه. این صحنه اوایل دوره‌ی فیلم‌برداری گرفته شد و لوکیشن واقعی‌یه. تو طبقه‌ی دوم یه انبار تو هارلم تو غرب منهتن هستیم. فضای زیبایی‌یه. یه نمای کوچک از پایین بزرگراه غربی داریم. این سازه‌ای که بزرگراه رو نگه داشته همون چیزی‌یه که بیرون پنجره می‌بینیم. فکر کردیم جای خیلی خوبی‌یه. جایی که به دلقک‌ها، شعبده‌بازها و بقیه‌ی کسانی که تو خیابون کار می‌کنن، اجاره می‌ده و جایی‌یه که آرتور کار می‌کنه که اول فیلم این‌جا می‌بینیمش

در نظر داشتیم هر چیزی در فیلم ناراحت‌کننده باشه بنابراین هر دفعه که عمدن دوربین رو این شکلی حرکت می‌دیم. همیشه برای این بود که حال و هوای اذیت‌کننده‌ای بدیم به کسی که تقریبن از بقیه منزوی‌یه حتا تو این‌جایی که شبیه رختکنه. صدای چهار یا پنج نفرو می‌شنوین که دارن کارت بازی و با هم صحبت می‌کنن و آرتور تنهاست و بخشی از گروه‌شون نیست و می‌خواد متوجه بشه چه‌طور می‌تونه همیشه لبخند بزنه. یکی از مضامین فیلم لبخنده و و همون‌طور که مادرش می‌گه ایده‌ی داشتن یه صورت همیشه خندان، به دنیا اومده تا دنیا رو به جایی پر از شادی و خنده کنه و این چیزی‌یه که آرتور در طول فیلم درگیرشه.

جنگ با زندگی

تو این صحنه، می‌بینیم که دهنش رو بالا و پایین می‌بره و تلاش می‌کنه با تراژدی و کمدی زندگی‌ش بجنگه. برای من و فیلم‌بردارمون، لارنس شِر خیلی مهم بود که فیلم احساس دستی بودن داشته باشه. فکر می‌کردیم اجازه‌ی نزدیک شدن رو به شخصیت آرتور و بررسی‌ش می‌ده در نتیجه تو این صحنه می‌بینین، این احساس رو دارین که اپراتور دوربین اون‌جاست. این کلوزآپ‌های خیلی نزدیک از آرتور رو خیلی دوست دارم

این اشکی که این‌جاست، خود به خود تو یه برداشت اتفاق افتاد. واکین پروسه‌ی خیلی جالبی داره. خیلی‌ها فکر می‌کنن واکین یه بازیگر متده ؛البته این کلمه برداشت‌های متفاوتی داره ولی این که در نقشش غرق می‌شه. نکته‌ی زیبا در مورد واکین اینه که موقع فیلم‌برداری نصف مواقعی که پشت‌صحنه بودیم، می‌خندیدیم و خوش می‌گذشت. این‌قدر فوق‌العاده‌ست که وقتی می‌شینه و کار شروع می‌شه دیگه وارد شخصیتش می‌شه.

رقص با موسیقی

یادمه تو این صحنه‌ی بخصوص تو اتاق موسیقی متن رو براش گذاشتم. از سازنده‌ی موسیقی‌مون، هیلدور گودانیتور خواستم قبل از فیلم‌برداری، موسیقی رو بسازه. کاری نیست که عمومن انجام بشه. براساس فیلم‌نامه، موسیفی رو تنظیم کرد. این رو می‌خواستم چون می‌خواستم موسیقی روی کل صحنه اثر بذاره. حتا اپراتورهای دوربین و طراحان لباس و صحنه، همه نسبت به موسیقی احساس داشتن. اگر درست یادم باشه، داشتیم موسیقی‌ش رو سر صحنه پخش می‌کردیم در حالی که واکین با خنده و حالت صورت آرتور درگیر شده و هنوز می‌خواد ببینه زندگی‌ش تراژدی‌یه یا کمدی. یه اشک کوچک می‌ریزه.

اسم این صحنه رو گذاشتیم میدون گاتهام. این برداشت خودمون از میدان تایمزه. در واقع بازار شلوغ گاتهام در سال ۱۹۸۱ %DLS