نقد فیلم احمد جوان از نگاه پیتر دوبروژ، منتقد ورایتی:

در جدیدترین فیلم ژان‌پیر و لوک داردن، یک تلخی می‌بینیم که در آثار پیشین‌شان پیدا نبود. این برادران بلژیکی با استعداد به لطف درام‌های مبتنی بر واقعیت و انسانی‌شان توانستند دو بار نخل طلایی را کسب کنند. در حالی که نسبت به آثار پیشین‌شان چون روزتا، بچه و پسری با دوچرخه، احمد جوان نگاه تیره‌تری به دوره‌ی بلوغ و تغییرات ناشی از آن دارد و به این ترتیب، روایت تازه‌ای از سبک کاری شناخته شده‌ی این دو برادر حاصل می‌شود.

جدیدترین فیلم ژان‌پیر و لوک داردن، یک تلخی می‌بینیم که در آثار پیشین‌شان پیدا نبود

داستان در مورد احمد، پسر جوان و مسلمانی است که اخیرن به حدی افراطی شده که به تروریسم می‌گراید. چه چیزی در دنیا می‌تواند خطرناک‌تر از جوانی باشد که عقاید خامش و بی‌تجربگی او را به واقعیت کور می‌کند.

با شروع فیلم، بلافاصله ردپای آثار پیشین داردن‌ها را در طراحی پلان‌ها و سبک مستندنما می‌بینیم. اما در کمال شگفتی، داردن‌ها راویانی باکفایت هستند و به مقدار کافی سرنخ برای مخاطب در صحنه‌های فیلم نهاده‌اند در حرکتی خلاف جهت «پسری با دوچرخه»، که از تأثیرات مثبت زندگی بزرگ‌سالی بر روی نوجوانان پرده برمی‌داشت، احمد جوان در دوران بلوغ‌ش میان دو دنیا گیر کرده و نمی‌تواند تصمیمش را بگیرد.

لحظات پایانی قطعن نظر مخاطبین را نسبت به شخصیت احمد عوض می‌کند، گویی داردن‌ها نمی‌دانستند چگونه فیلم را به پایان برسانند و پایانی سرسرانه نوشته‌اند

ممکن است بحث نژادپرستی در این‌جا مطرح شود اما بازیگر احمد، حیدر بن عدی در اولین تجربه‌اش با لطافت و نرمی چهره و حرکاتش، کاری می‌کند که ذره‌ای به او شک نکنیم و او را آخرین کسی بدانیم که دست به تروریسم افزاطی می‌زند. اما عقاید احمد، بسیار قوی‌تر از آن چیزی هستند که نشان می‌دهند و این، تعلیقی ایجاد می‌کند که تا صحنه‌ی آخر حس می‌شود. لحظات پایانی قطعن نظر مخاطبین را نسبت به شخصیت احمد عوض می‌کند، گویی داردن‌ها نمی‌دانستند چگونه فیلم را به پایان برسانند و پایانی سرسرانه نوشته‌اند مگر این که آن را در ادامه‌ی کارنامه‌ی پربارشان بدانیم و نه در چارچوب خود فیلم. به این شکل، نتیجه نه تنها هم راه آثار پیشین داردن‌ها را ادامه می‌دهد و هم موجب جلبب رضایت مخاطب می‌شود.

نقد فیلم احمد جوان از نگاه پیتر بردشاو، منتقد گاردین:

فیلم احمد جوان، برادران داردن را به یکی از مضامین موردعلاقه‌شان بازمی‌گرداند؛ موضوعی که پیش‌تر در فیلم‌های «بچه» و «پسری با دوچرخه» مطرح شده بود: آسیب‌پذیری نوجوانانی که با تحت پی‌گرد قانونی قرار گرفتند و  حالا در تلاش برای نجات‌دادن خودشان هستند.

برادران داردن بار دیگر دست به دامن رخدادهای ملودراماتیک در پرده‌ی سوم برای رفع ماجرا می‌شوند و پایان نیز چندان راضی‌کننده نیست

احمد جوان فیلم تأثیرگذاری است که به مسائل مهم روز می‌پردازد و یک صحنه‌ی «زندان» پر از تعلیق دارد. رویکرد داردن‌ها در این سکانس به کارگردانان تجاری و حتا فیلم‌سازان بی‌رحمی چون هانکه شبیه است. هر چند آن‌ها بار دیگر دست به دامن رخدادهای ملودراماتیک در پرده‌ی سوم برای رفع ماجرا می‌شوند و پایان نیز چندان راضی‌کننده نیست.

پرسشی که در احمد جوان مطرح می‌شود این است: آیا احمد به مرد تبدیل شده یا همچنان در دوران پسرانگی‌اش به سر می‌برد؟ واقعیت این است که او در جایی میان این دو مانده. به عنوان یک کودک، مجازات او تنها حبس کوتاه خانگی خواهد بود. مهم‌تر این که عقاید افراطی و ضدنژادی‌اش باید با احتیاط تحصحیح بشوند. افکاری هست که او طوطی‌وار و بدون فکر پذیرفته و به چالش کشیدن این افکار، ممکن است باعث شوند او همین افکار را به دوران بزرگسالی بیاورد و این دوران چندان از او دور نیست. متأسفانه بسیاری از این جزئیات ظریف و عناصر دراماتیک با سکانس تعقیب و گریزی شلوغ و پر هرج و مرج ناپدید می‌شود.

داردن‌ها پی رسیدن به یک پایان بزرگ و شکوهمندانه هستند ولی این سکانس و صحنه‌ی نهایی بسیار عجله‌ای و سرسری کار شده. با این وجود، احمد جوان فیلمی است با داستانی درگیرکننده و شخصیت اصلی تأثیرگذار.