بازیگران در طول فیلم چه وابستگی‌های شدیدی داشتند که تحمل رنج را برایشان قابل قبول می‌کرد؟

پدرو آلمادوار: در این برهه‌ی زمانی از زندگی‌ام تنها وابستگی یا به عبارتی تنها اعتیادم این بوده که هر شب هشت ساعت بخوابم و این‌که مطمئن باشم که باز هم فیلم خواهم ساخت، درست شبیه به کاراکترم. وابستگی اساسی نقشی که آنتونیو بازی می‌کند هم همین است؛ این که مبادا از نظر فیزیکی برای ساختن فیلم جدید آماده نباشد. این اولین اعتیاد من هم به عنوان یک بیننده و هم به عنوان یک روایت‌گر است.

پنه‌لوپه کروز: من همیشه به خانواده‌ا‌م وابستگی زیادی داشتم. از زمانی که مادر شده‌ام هم این حس خیلی بیش‌تر شده است. این موضوع من را از بسیاری از مشکلاتم نجات داده و باعث شده که از طریق خانواده‌ام با زندگی‌ام ارتباط برقرار کنم. همین اعتیاد را نسبت به سینما هم دارم. وقتی هفده ساله بودم کارم را شروع کردم. هنوز به یاد دارم، زمانی که فیلم‌برداری اولین کارم به پایان رسید با خودم فکر کردم نمی‌توانم تحمل کنم که بعد از این فیلمی بازی نکنم! احتیاج دارم که دوباره چنین حس عمیقی را تجربه کنم، در غیر این‌صورت خودم را گم می‌کردم و نمی‌دانستم که باید با زندگی‌ام چه کنم.

برای شما درخشیدن‌تان به عنوان فردی موفق یک مانع است یا سبب درخشش بیش‌ترتان می‌شود؟

پدرو آلمادوار: برای من تعریف موفقیت همین است، این که توانسته‌ام فیلم‌هایی را که دلم می‌خواست بسازم. همین‌طور این که اشتباهات من متعلق به خودم هستند و نسبت به آن‌ها آگاهی دارم. دیگران مسئول اشتباهات من نیستند. من در حرفه‌ی خودم استادم

کشوری که شما از آن آمده‌اید زادگاه هنرمندان زیادی بوده است. به نظرتان شما رسالت‌تان را در ادامه‌ی کار آن‌ها انجام داده‌ اید؟

آنتونیو باندراس: پدرو سبب پیوند من با سینمای اسپانیاست. وقتی که جایزه‌ی «گویا» را از آکادمی اسپانیا دریافت کردم، چیز عجیبی گفتم. برایم مثل این بود که بخش دوم زندگی‌ام آغاز شده باشد. ولی نکته‌ی مهم‌تری هست که باید به آن اشاره کنم. اگر هدف‌مان واقعن شناختن مردم اسپانیا باشد، باید هنرمندان‌مان را درست بشناسیم.

شما قبلن هم با پدرو کار کرده‌اید و او را به خوبی می‌شناسید. واقعی بودن داستان این فیلم چه‌گونه برایتان تجلی پیدا می‌کند؟

پنه‌لوپه کروز: معمولن هنگامی که با پدرو کار می‌کنم اکثر وقت‌مان را به صحبت درباره‌ی جزئیات و تمرین می‌گذرانیم. ولی برای این فیلم حتا جرأت سؤال پرسیدن هم نداشتم! خودم هم از عکس‌العملم متعجب شدم، چون پدرو هیچ‌وقت نگفت که حق سؤال پرسیدن نداریم. چنین حرفی نزده بود، ولی برای من و همه‌‌ی افراد پروژه همین اتفاق افتاد. او جرأت زیادی به خرج داده بود که زندگی شخصی‌اش را در معرض عموم قرار دهد. تقریبن همه‌ی ما از زندگی‌اش خبر داشتیم، چون در موردش داستان‌های زیادی برایمان تعریف کرده بود. با این حال، هم‌چنان درباره‌ی خیلی موارد دچار شک و شبهه بودیم. اما باز هم جرأت نمی‌کردم از او سؤال کنم. البته فیلم‌نامه‌ی خیلی خوبی داشتیم که هر چیزی را که به آن احتیاج داشتیم در اختیارمان قرار می‌داد.