منتقد ورایتی، آ. د. آموروسی، در نقد آلبوم Fear Inoculum می‌گوید:
در کنار نقد آلبوم Fear Inoculum ببینید:
بیست‌وپنجمین سال‌مرگ کرت کوبین | همان‌طور که هستی بیا
Tool ناهنجاری بزرگ هوی متال است. اگرچه این گروه غرق در پیچیدگی‌های ریتمیک King Crimson، دووم رو به زوال Black Sabbath و پوچی به شدت دفرمه شده‌ی Faith No More است، درون‌مایه‌ی اصلی این گروه همواره شامل خشمی متمرکز و تهاجمی دقیق و سرکش است که تنها منحصر به آن‌هاست. به هر حال، هیچ گروهی تا به حال مانند Tool نیامده اما با این حال ۱۳ سال از آخرین باری که این گروه دقت سخت‌گیرانه‌ی خود را به آهنگی جدید اختصاص داده گذشته است.
Tool گروهی از تک‌تیراندازان‌اند که شدت نیروی زیادی را در هر کدام از پنج آلبوم طلایی و پلاتینی خود، از Undertow در ۱۹۹۳ گرفته تا ۱۰۰۰۰ Days در ۲۰۰۶، نشان داده‌اند. حفظ و نگهداری تخیلات مخاطبان آلبوم‌های پلاتینی، مخصوصاً با صدای رمزآلود و جبری ترسناکی که دارند کاری سخت به نظر می‌رسد. ولی مینارد جیمز کینن به جای زحمت حفظ آن پایگاه طرفداری را به جان خریدن، وقت خود را در سالهای اخیر به دغدغه‌های انفرادی خود مانند A Perfect Circle، Pucifer و شراب‌سازی اختصاص داده است (فیلم «خون در شراب» محصول ۲۰۱۰ که او درباره‌ی کاشت انگور در آریزونا ساخته یکی از بهترین کارهایی است که او انجام داده).
سیزده سال پس از آخرین انتشار آلبوم گروه، بازگشت آن‌ها به ضبط Fear Inoculum اتفاق افتاد که شامل آهنگ‌هایی دعاگونه است که یا از ۱۰ دقیقه بیش‌ترند و یا دو دقیقه بیشتر نیستند. در قطعه‌ی ۱۱ دقیقه‌ای آغازین، Tool ابتدا خود را لغزنده و جذاب نشان می‌دهد و سپس ضربات کوبنده‌ی درام دنی کِری، صدای جیغ و واضح گیتار آدام جونز و صدای زیر و نفس‌گیر کینن و مجموعه‌ی اشعار روی یخچالی ویلیام اس. باروز را به سر شنونده می‌کوبد. Tool متفکرانه و به نرمی ملودی قطعه‌ی اول را، که با صدای سنج و طبلا آغاز می‌شود، اجرا می‌کند تا به غرش لحظه‌ی هم‌سرایی آهنگ برسد.
دینامیک آرام/پر سر و صدا/آرام از زمان گروه‌های پست-پانک دیوانه و قوی‌ای مانند Pixies و Nirvana فرزند گرانج آن‌ها رایج بوده است. اما این گروه‌ها در نهایت چهار دقیقه به این دینامیک اختصاص می‌دادند اما Tool آن دینامیک را به سفر شبانه‌ای طولانی در صحرایی بدون ماه تبدیل می‌کند. آهنگسازی و ضبط قطعاتی با آغازهایی به طرز دردآوری زمان‌بر و بعد حفظ آن تنش برای ۱۱ دقیقه نیاز به صبر دارد.
در کنار نقد آلبوم Fear Inoculum ببینید:
شهریار صیقلانی در گفت‌وگو با آرت‌تاکس از موسیقی راک در ایران تا اجرای اختصاصی دو قطعه از آثارش
Pneuma با ملودی‌های زخمه‌ای/اسلش گیتار و ریتم‌های لرزاننده نیز به طرز مشابهی ملودی بیگانه و نیمه‌شبانه‌ای دارد که این جا با مجموعه‌ای از اشعار با این موضوع همراه شده است که چگونه روح «محدود به جسم است» ولی «می‌تواند به آن چه ورای این جسم است دست یابد». شکوه پیوسته‌ی این قطعه مایه‌ی تحیر است و لحنی اشتیاق‌آمیز مشابه قطعه‌ی پرستش‌وار Lazarus دیوید بویی دارد اما با این تفاوت که آن شدت حضور مرگ در همین نزدیکی را ندارد. در قطعه‌ی Culling Voices روایتی از صداهای بی‌روح مشابه Lazarus داریم و کینن در این قطعه اتفاق نادری را برای Tool رقم می‌زند: حضور یک هم‌سرایی قابل تعریف و به طرز غیر قابل انکاری جذاب پیش از این که دوباره دینامیک پر سر و صدا/آرام/پر سر و صدا خود را نشان دهد.
کینن با کمی لرزاندن صدای نرم گهگاهی خود با تیک‌های پرکاشن‌های استوانه‌ای و گیتارها وارد بازه‌های تغییر دهنده‌ی فاز قطعه‌ی تقریباً ۱۳ دقیقه‌ای Invincible می‌شود. نه چندان بعدتر، جاستین چنسلر نواختن بیس را آغاز می‌کند و قطعه به سمت ریتمی خفه و تک‌نوازی گیتاری مبهم و افکت صدایی می‌رود که نیمی از آن شبیه ۸۰۸s and Heartbreak کانیه وست و نیمی دیگر شبیه O Superman لاری اندرسون است.
صدای بادهای وحشی و موج‌های متوالی قطعه‌ی بی‌کلام Legion Inoculant به آرامی جای خود را به Descending می‌دهد که حس و حال آن (و شعر آن) به سقوط آزاد کردن، شناور بودن و بی حد و حصر بودن اختصاص داده شده است. اما قبل از این که به این مفهوم آزادی بی حد و حصر عادت کنیم، کینن با صدایی گرفته از حد معمول به شنونده یادآوری می‌کند که «سقوط کردن پرواز نیست. شناور بودن ابدی نیست…». کمی پس از هشدار شوم او، ملودی‌های سریع و ساکت گیتار تاریک‌تر و فشرده‌تر می‌شوند – حتی به سمت حرکت سر خوردن انگشتان در موسیقی بلوز می‌رسند – تا دوباره همه چیز آرام گیرد و موج‌ها به ساحل برخورد کنند. کینن و دوستانش با Descending برانگیزاننده‌ترین لحظه‌ی سینمایی خود را یافته‌اند. لحظه‌ای که بخشی از آن برابر با صحنه‌های پیش از نبرد مایکل بِی و بخشی برابر آسمان سرپناهی است که ارزش وقت برناردو برتولوچی را دارد.
در کمال تعجب، به یاد ماندنی‌ترین – حتی متداول‌ترین – قطعه‌ی راک در این آلبوم قطعه‌ی گسترده‌ی ۱۵ دقیقه‌ای ۷empest است که ترکیبی از ریتم گیتارهای لکنت‌دار و تک‌نوازی‌های پشتیبان، ضربه‌های شدید درام و صدایی مخفیانه و غرشی از کینن است.
نه آن قطعه و نه این آلبوم – تمام ۸۵ دقیقه‌ی آن – به اندازه‌ی کارهای موفق Tool در دهه‌ی ۹۰ مانند ۴۶ & 2 یا Sober به یاد ماندنی و گسترده نیستو آن قدر هم مانند آن‌ها بی‌شکل ساخته نشده است. طرفداران سرسخت این گروه مشکلی با بازنگشتن آن‌ها به آن افتخارات تجاریشان نخواهند داشت. آن‌ها اگر منتظر تغییرات تازه و اتفاقات جدیدی برای دانش کهنه‌ی این گروه چهار نفره نبودند پای موسیقی تقریباً یک ساعت و نیمه‌ی Fear Inoculum نمی‌نشستند، چه برسد به این که ۱۳ سال منتظر موسیقی جدید بمانند.
ترجمه از پویا مشهدی محمدرضا
از مجموعه تحلیل‌گران عصر ارتباطات بیشتر ببینید:
کیدتاکس Kidtalks.ir | کیدتاکس رسانه تصویری کودکان و نوجوانان
تک‌تاکس Techtalks.ir | اولین رسانه تصویری فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران
انتخاب سردبیر3 سال پیش
