ترجمه اختصاصی از آرت‌تاکس: نقد فیلم راکت من ، ساخته‌ی دکستر فلچر از نگاه پیتر بردشاو، منتقد گاردین و پیتر دوبروژ، منتقد ورایتی

نقد پیتر دوبروژ، منتقد ورایتی:

راکت‌من به کارگردانی دکستر فلچر در حالی اکران شده که هنوز یک سال از پخش راپسودی بوهمی نگذشته است. فلچر که به دلیل رسوایی‌های اخلاقی برایان سینگر، برای کامل کردن راپسودی بوهمی وارد معرکه شد اما این بار در راکت‌من همه‌چیز در دستان اوست.

در فیلم راکت‌من بیش‌تر تمرکز بر سال‌های آغازین فعالیت التون جان در دنیای موسیقی‌ست، جایی که او از هر سبک موسیقایی، از کلاسیک تا کانتری، الهام می‌گیرد. اما به جای نشان دادن نحوه‌ی تفکر او، به طور مثال در انتخاب بهترین عناصر دنیای موسیقی (شبیه به کاری که تارانتینو در دنیای سینما انجام داده)، فیلم بیش‌تر تمرکزش را روی ظاهر التون جان گذاشته: ستاره‌ای با قدرت هنرنمایی بی‌نظیر و لباس‌های عجیب و غریب. موقعیت‌های دراماتیک کلیشه‌ای مانند سقوط در تاریکی اعتیاد و مستی و روابط کوتاه مدت او، بار روایی فیلم را پیش نمی‌برند.

کار تارون اِجِرتون در نقش قهرمان اصلی قصه بازی قابل قبولی ارایه می‌دهد. اجرتون در فیلم اکثر آهنگ‌ها را خودش خوانده، اما صدایش به پای التون جان نمی‌رسد

کار تارون اِجِرتون در نقش قهرمان اصلی قصه بازی قابل قبولی ارایه می‌دهد. اجرتون در فیلم اکثر آهنگ‌ها را خودش خوانده، اما صدایش به پای التون جان نمی‌رسد. راکت‌من شاید نتواند عمق و ارزش التون جان را به ما نشان دهد اما اثری ساده و دیدنی‌ست که تلاش کرده جا پای راپسودی بوهمی بگذارد و در این راه موفق است.

نقد پیتر بردشاو، منتقد گاردین:

فیلم مفرح راکت‌من که یک داستان سرراست از خواننده‌ی افسانه‌ای، التون جان را روایت می‌کند، با این همه به نظر می رسد ساختار و داستان این فیلم بیوگرافیک موزیکال بیشتر برای برادوی و تئاتر مناسب است. این جا با شخصیتی سر و کار داریم که شاهکارهاش به مانند یک فیلم کوتاه می‌مانند و لحظات مختلفی از جمله اجراهای افسانه‌ای زنده‌ی او بر روی صحنه تا آزمایش و خطا برای نواختن آهنگ جدیدش به تصویر کشیده شده است. عملکرد تارون اجرتون در نقش التون، دوگانه است؛ او به خوبی با لباس‌های التون جان از دید ظاهری به او نزدیک می‌شود. لحظات خوب و خوش او مانند ملاقاتش با یار غارش برنی توپین (با بازی جیمی بل) و مدیر برنامه‌ی زیرکش دیک جیمز (با بازی استفن گراهام) و روزهای افتخارآمیز دهه‌ی هفتاد جزو لحظات به یاد ماندنی هستند.

فیلم مفرح راکت‌من که یک داستان سرراست از خواننده‌ی افسانه‌ای، التون جان را روایت می‌کند، اما بیشتر برای سالن برادوی و تئاتر مناسب است

در مقابل، در طی معتاد شدن التون جان به کوکائین، اشتباه در خرید باشگاه فوتبال واتفورد و در نهایت ازدواجی ناموفق، اجرتون نتوانسته آن درد و رنجی که التون جان کشیده و دست‌ها و صورت لرزانش را در حد تأثیرگذاری نمایش دهد. با این حال، راکت‌من ادای احترام صادقانه و پر از احساس به یک شخصیت افسانه‌ای است؛ حیف که اثری از خود این شخصیت در فیلم دیده نمی‌شود.