تورنتو ۲۰۱۹: نقد فیلم The Wild Goose Lake از نگاه پیتر بردشاو، منتقد گاردین و جسیکا کیانگ، منتقد ورایتی با ترجمهی اختصاصی از آرتتاکس
نقد فیلم دریاچه غاز وحشی از نگاه جسیکا کیانگ، منتقد ورایتی:
در هر فیلم نوآر، لحظهای وجود دارد که همه چیز خراب میشود. میتوان گفت این لحظه و حتا دیگر لحظات کلاسیک این ژانر، در فیلم «دریاچهی غاز وحشی»، ساختهی دائو یینان چینی، به حرفهایترین و بهیادماندنیترین شکل ممکن خلق شدهاند. مانند فیلم پیشیناش، «زغال سیاه، یخ نازک» که برندهی چندین جایزه در فستیوال فیلم برلین شد، دائو نوآر چینی را با رئالیسم اجتماعی ترکیب کرده و فیلم تکاندهنده و جذابی ساخته است.
این بار، پیشزمینهی سیاسی اجتماعی اثر پیشین دائو در «دریاچه غاز وحشی» غایب است. فیلم ماهیت نوآر بودنش در کشور چین را با آغوش باز پذیرفته و در کنار آثار پیشین دائو، از جمله «سفر دراز روز به شب»، نیمنگاهی به آثار شاخص وونگ کار وای دارد. یینان توانسته با فیلم جدیدش به سطح جدیدی از استاندارد برای فیلمهای نوآر چینی برسد.
سناریوی فیلم هیجانانگیز و پر زد و برخورد است که روی کاغذ کلیشهای به نظر میرسند اما در عمل عکس این موضوع ثابت میشود. رنگهای نئونی صورتی و آبی، در کنار موزیک مناسب فضای فیلم، سکانسها را دراماتیک کردهاند. به اینها طراحی صدا را هم اضافه کنید؛ کاری به شدت دقیق و درجه یک که خود در ادامه به ابزاری روایی تبدیل میشود.
«دریاچهی غاز وحشی» قدمی درست در دنیای سینمای چین محسوب میشود. فیلمی که گویی از ناکجاآباد آمده و با افتخار میدرخشد. انگار چین، بهترین لوکیشن برای داستانهای نوآر است.
در کنار نقد فیلم The Wild Goose Lake از صفحهی اختصاصی جشنوارهی تورنتو ۲۰۱۹ دیدن کنید
نقد فیلم دریاچه غاز وحشی از نگاه پیتر بردشاو، منتقد گاردین:
اثر پیشین دائو یینان، «زغال سیاه، یخ نارک»، نئونوآر چینی با سبک منحصر به فرد خودش بود که به لطف وسترنیزه شدن، توانست در عرصهی بینالمللی موفق باشد و خرس طلایی برلیناله را از آن خود کند. اثر جدید او، «دریاچه غاز وحشی»، که اولین حضورش را در جشنوارهی کن تجربه میکند، مانند فیلم پیشینش اثری بهیادماندنی و پر از صحنههای اکشن درخشان است.
هر چند آن سبک و سیاق خاص دائو که در فیلم قبلیاش بود، اندکی مرا دلسرد کرد. این فیلم دقیقن به همان فضای نوآر و مرموز پیگیری میشود. «دریاچه غاز وحشی» روایتگر داستان ژو ژنونگ، جنایتکاریست که در حال فرار از دست پلیسها و سایر جنایتکاران است.
ترکیب فلشبکها و صحنههای اکشن امروزی منجر به خلق صحنههایی عالی میشوند. اما تمام لحظاتی که به تنهایی درخشانند در نگاه کلی در روایت گم میشوند. فیلم تلاش چندانی برای نشان دادن افکار درونی شخصیتها نمیکند. به همین دلیل عناصر رومنس و تعلیق موجود در فیلم، به اندازهی جلوههای بصری کار درخشان و تأثیرگذار نیستند ولی نباید از یک چیز گذشت؛ این که دائو کارگردانی صاحب سبک است.
مترجم: محمد تقوی