ترجمه اختصاصی از آرتتاکس: در دوازدهمین قسمت ورکشاپ، به سراغ پادکستی از ایندیوایر رفتیم که در آن راجر دیکینز از ابزار لازم هر فیلمساز میگوید
گاهی حتا با وجود بودجههای عظیم، جلوههای ویژهی فیلمها شبیه به نقاشی روی پرده به نظر میرسند: لایهای جدا از تصاویری که با دوربین گرفته شده. بهعقیدهی راجر دیکینز ، نامزد چهارده جایزهی اسکار که فیلم جدیدش، سهرهی طلایی هفتهی پیش اکران شد، ریشهی مشکل در فیلمبرداری است که با فرآیند جلوههای ویژه آشنایی ندارد.
در کنار گفتوگو با راجر دیکینز ببینید:
«تو یک جفت چشم داری که با آن نوع نورپردازی، رنگ و قاب را بسازی و بعد یک نفر دیگر وارد میشود» این را دیکنز در پادکست اخیر ایندی وایر، «ابزار فیلمساز» میگوید.
«مثل این است که این دو نقاش باشند، جکسون پلاک که به نقاشی ترنر چیزی اضافه میکند. جواب نمیدهد، این طور نیست؟ با این که هر دو از نظر فنی هنرمندان فوقالعادهای هستند. احتمالن اشتباه است که اینطوری دربارهاش حرف بزنیم، اما انگار تو به یک چیزی نگاه میکنی و یک نفر دیگر میآید و به چیزی دیگر با یک نگاه متفاوت مینگرد. به نظرم باید به یک طریقی وارد ماجرا شوی.»
راجر دیکینز میگوید اغلب مقاومتی در مقابل کار با فیلمبردارهایی وجود دارد که با جلوههای ویژه آشنایی دارند، اما او این شانس را داشته که با کارگردانهایی کار کند که از این ویژگی استقبال کنند.
راجر دیکینز میگوید: «من همیشه با این چیزها درگیر میشوم، مثلن قبل از «بلید رانر» مدتی مشغول نبودم، بعد تمام وقت سر مراحل پس از تولید حاضر شدم، خیلی فوقالعاده بود، چون هم دنیس و هم استودیو گفتند اگر راجر نتواند درستش کند، هیچ کس نمیتواند. در نتیجه من خیلی از این نظر خوشبخت بودم.» (هم فیلمبرداری و هم جلوههای ویژهی «بلید رانر ۲۰۴۹، در سال ۲۰۱۸ برندهی جایزهی اسکار شد.)
راجر دیکینز میگوید بخشی از مشکل جدایی بین فیلمبردار و جلوههای ویژه این است که فیلمبردار نمیتواند نظرش را راجع به نور تصاویر گرفته شده به بخش جلوههای ویژه بگوید.
او ادامه میدهد: «وقتی من در لوکیشن دربارهی یک تصویر با گروه جلوههای ویژه صحبت میکنم و میگویم، من این را نمیخواهم، این میتواند باقی بماند، اما این پشت، این جا یک چیز روشن میخواهم تا نوری را که این جا دادم توجیه کند. فکر میکنم که آنها متوجه میشوند، اما نیمی از مواقع واقعن متوجه منظورم نمیشوند.»
حقهای که بعضی از فیلمبردارها آموختهاند این است که یک فریم از تصویر اصلی خارج میکنند تا به همکارانشان نشان دهند که چه چیزی به نوردهیشان کمک میکند. دیکنز میگوید:« من یک فریم ثابت انتخاب میکنم و با فوتوشاپ آن چیزی را که مدنظرم است نشان میدهم. میگویم، نه، این چیزی است که منظور من است: این در دوربین است، اما ما به این احتیاج داریم، و این باید واقعن روشن شود، در غیر این صورت منطقی نیست.»
در این پادکست راجر دیکینز دربارهی کار جدیدش «سهرهی طلایی» گفت که چهقدر فیلمبرداریش به پیدا کردن لوکیشنهای درست و همکاری با کارگردان کار، جان کرولی و طراح تولید، ک.ک بارت مرتبط بودهاست واین که تا چه حد داستان کسانی که احساساتشان را سرپوشیده نگه میدارند، بصری بیان شده است.