سینمای جهان
چرا «همشهری کین» هشت دهه بعد مهم است؟ / نقد فیلم «منک» نوشته‌ی خسرو نقیبی | Mank Review; by Khosrow Naghibi
نوشته‌ی خسرو نقیبی، سردبیر سایت آرت‌تاکس، برای نقد فیلم «منک / Mank» به کارگردانی دیوید فینچر و با بازی گری اولدمن و آماندا سایفرید
چرا «همشهری کین» هشت دهه بعد مهم است؟
«منک» فیلم تعارض است. تعارض میان آن‌چه در بطنِ تنها فیلم‌نامه‌ی فینچر پدر می‌تپد، با آن‌چه فینچرِ پسر می‌خواهد از آن بیرون بکشد. به‌ظاهر هم‌راستا و دومی در ستایش اولی، اما در خروجی، بسیار دور از هم و چنان که گفتم، از اساس در تعارض با هم. ماجرا همان «امّای لعنتی»ست که هربار هرمان ج. منکیه‌ویتس منتظر است از پس تعاریف دیگران بشنود. حالا، حتا فیلمی هم که درباره‌اش ساخته شده، درظاهر در ستایش ضدسیستم‌بودن اوست ولی بعد تمام آن جمله‌های عاشقانه‌ی در ظاهر ماجرا برای منکیه‌ویتس، «امّا»یی قرار دارد.
فینچرِ کارگردان، برای ساختن فیلم‌نامه‌ی پدرش، طریقه‌ی شبیه‌سازی هالیوود دهه‌ی سی و چهل را با تمام جزئیات آن برگزیده؛ و از آن مهم‌تر، شبیه‌سازی روزگاری را که در آن «همشهری کین» ساخته شده. فیلم را، آن ور وسواسی ذهن دیوید فینچر ساخته که خالق «زودیاک» و «بنجامین باتن» و حتا «شکارچی ذهن» است. همانی که با طمأنینه و وسواس، علیه آن ور دیگر فیلم‌ساز که شیفته‌ی تقطیع و شتاب است، گاه سربرمی‌آورد. پس خروجی تصویری فیلم‌نامه‌ی «منک»، اثری‌ست نه حتا شبیه هالیوود دهه‌ی سی و چهل؛ که فیلمی‌ست در ادای دین به شاهکار ولز. و باز نه درباره‌ی متن آن؛ که شیفته‌ی اجرای ولز… اجرایی که دیگر در آن، خبری از منکیه‌ویتس نبوده (هرچند معارضان با ولز در آن بخش هم معتقدند عمده‌ی کار، از آنِ گرگ تولند است و نه ولز… چه باهوش کلاشی بوده این ولز افسانه‌ای! هرکس را در بهترین جای خود به کار می‌گرفته و ته‌ش همه‌چیز را به نام خود سند می‌زده. یاد داستانی مشابه از سینمای ایران در اواخر دهه‌ی چهل و روایت «آن جوان که کاره‌ای نبود… همه‌اش را ما ساختیم» از فیلم‌بردار تا بازیگرش نمی‌افتید؟).
بیایید لحظاتی تاریخ سینما و سینه‌فیلی و چیزهایی شبیه این را کنار بگذاریم و به «منک» در جایگاه یک فیلم مستقل و آن‌چه که می‌خواهد بگوید نگاه کنیم. خروجی فیلم، فصل نهایی‌اش، و البته تمام آن‌چه در خط «زمان حال» داستان دیده‌ایم، به ما می‌گوید اعتبار اصلی «همشهری کین» برای منک است و ولز بیش از آن‌چه که باید، از این اعتبار، به نام خود زده. در ساختار چه اتفاقی افتاده؟ فینچر برای روایت، نه‌تنها از میزانسن‌های ولز استفاده کرده، که حتا در عمق میدان‌ها و قاب‌بندی هم وام‌دار کارگردان است؛ همانی که فیلم می‌خواهد بگوید یک سوءاستفاده‌گر باهوش بوده، اما عجیب، که میراث‌ش در هشت دهه بعد، هنوز «اصل» است و دست‌نیافتنی. وقتی از تعارض حرف می‌زنم، منظورم چنین چیزی‌ست؛ پس تام بورک مقابل دوربین فینچر در معدود فصل‌هایی که فیلم‌نامه به ولز اختصاص داده، نه آن اعتباردزد موردنظر متن، که شخصیتی باهوش جلوه می‌کند که دقیقن می‌داند چه می‌خواهد، و متنی هم که در خلال فیلم‌نامه به‌ظاهر نوشته می‌شود و در بدترین فصل فیلم، منک در مستی، آن را به‌عنوان پایه‌ی شخصیت کین در به‌روزرسانی دن‌کیشوت تعریف می‌کند، چنان از خروجی فیلمی که به‌نام «همشهری کین» می‌شناسیم دور است، که می‌شود باور کرد سهم ولز در بازنویسی، خیلی بیش‌تر از آن بوده که همه‌ی اعتبار را برای هرمان ج. منکیه‌ویتس بگذاریم، و «فیلم‌ساز – بازیگر – نویسنده‌ی دیگر» را نادیده بگیریم. این‌جا حتا خود فیلم‌نامه هم برای باوراندن ماجرا به ما مایه‌ای نمی‌گذارد و دائم با سرک‌کشیدن به داستان‌هایی فرعی، چیز زیادی از آن نبوغ منک به ما نشان نمی‌دهد، جز در حرف دیگران (منظورم چیزی شبیه ایده‌ی مبارزه‌ی انتخاباتی‌ست که به ما می‌گوید منک باهوش است اما خب این تنها استفاده‌ی دراماتیک از این هوش در کل فیلم‌نامه است).
تعارضی که از آن حرف می‌زنم، چیزی نیست که فینچر آن را نداند، یا ناخواسته به دام آن افتاده باشد؛ ماجرا از اساس فیلم‌نامه‌ی متشتت و پرگو و گزارش از یک دورانِ جک فینچر است که برخلاف فیلم‌نامه‌های «براساس واقعیتِ» نویسندگانی چون آرون سورکین و پیتر مورگان (بهترین فیلم‌نامه‌نویسان حال حاضر نظام استودیویی که فینچر با اولی در «شبکه‌ی اجتماعی» کار هم کرده) از دراماتیزه‌کردن داستان منک در مواجهه با هرست، مایر، تالبرگ و زنان زندگی‌اش عاجز است و حتا یک نقطه‌نظر در برجسته‌کردن منک مقابل سیستم انتخاب نمی‌کند (چیزی که در کل داستان، تنها در رابطه‌ی میان منک با همسرش سارا رخ می‌دهد و بده‌بستان‌شان تماشاگر را به شناختی بهتر از زمانه و زندگی منک می‌رساند اما باز این یکی هم در کل روایت تک‌افتاده است). در همان جایگاه فیلم مستقل که از آن حرف زدم، «منک» حتا در شکل‌دهی به این مناسبات هم ناتوان است و به پرسه‌زنی یک عاشق تاریخ سینما در لحظاتی پراکنده از این تاریخ می‌ماند، بی‌که خود را مکلف به شناساندن و ترسیم روابط و جایگاه این آدم‌ها با هم بکند (جز در مورد مایر که تنها «شخصیت» فیلم به معنای کلاسیک آن است). برای جبران چنین ضعفی‌ست که فینچر همه‌چیز را بر اجرا سوار می‌کند؛ همان ور وسواسی ذهن‌ش که از آن حرف زدم. او با جزئیات، از ساخت‌وساز فیزیکی تا دمیدن روح زمانه، هیچ برای خلق هالیوود دوران رکود اقتصادی کم نمی‌گذارد و این را تا آخرین مراحل فنی در صداگذاری و قاب هم ادامه می‌دهد. نتیجه، فیلمی خوش‌آب‌ورنگ است (این را برای فیلمی سیاه‌وسفید هم می‌شود گفت؟) که ما را به دل سفری در زمان می‌برد اما برخلاف تجربه‌ی سال پیش از خودش (تارانتینو در «روزی روزگاری در هالیوود») این سفر زمان، جز ترسیم دقیق شمایل یک دوران، آورده‌ای در شناخت بیش‌تر یا دانسته‌ای فراتر، دست تماشاگر نمی‌دهد.
راست‌ش «منک» که تمام شد، دل‌م خواست بروم یک‌بار دیگر آن نسخه‌ی برای چندمین‌بار ترمیم‌شده‌ی چندسال پیش از شاهکار ولز را ببینم؛ شاید برای فیلم‌سازی دیگر، خود این هم دست‌آورد کمی نبود. این‌که فیلمی بسازی در دعوت و وسوسه به تماشای دوباره‌ی یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینما یعنی «همشهری کین» اثر اورسن ولز؛ هرچه‌قدر هم که بخشی از تاریخ (و حالا هم آقای فینچر) بخواهد این ماحصلِ او بودن را زیر سؤال ببرد.
نوشته‌ی خسرو نقیبی
بخوانید: نقد فیلم Mank جدیدترین فیلم دیوید فینچر | مسأله‌ی بزرگ را به فیلم بزرگ تبدیل کن!
از مجموعه تحلیل‌گران عصر ارتباطات بیش‌تر ببینید:
آرت‌تاکس را در توئیتر، تلگرام و اینستاگرام دنبال کنید
کیدتاکس Kidtalks.ir | کیدتاکس رسانه تصویری کودکان و نوجوانان
تک‌تاکس Techtalks.ir | اولین رسانه تصویری فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران
شاید دوست داشته باشید
سینمای جهان
سینمای روز زیر ذره‌بین: فیلم جوخهی انتحار | علیه جریان رایج ابرقهرمانی
سینمای روز زیر ذره‌بین: فیلم جوخهی انتحار | علیه جریان رایج ابرقهرمانی
نوشته‌ی عرفان استادرحیمی/ حلقه‌ی منتقدان آرت‌تاکس
چه می‌شد اگر فیلم‌های سوپرهیرویی کمپانی‌های عظیم هالیوودی، ورای توسعه‌ی یک جهان سینمایی مشترک، فراهم‌کردن متریال کافی برای دامن‌زدن به بحث‌ها و تئوری‌پردازی‌های بی‌پایان هواداران، و البته درآمد‌زایی، داستان‌های واقعی تعریف می‌کردند، شخصیت‌های جدی می‌ساختند و خلاقیت شورانگیزی به تماشاگر عرضه می‌کردند؟… زیادی ایده‌آل است؟ سینمای جیمز گان در این سال‌ها معرف یک «چه می‌شد اگر» ساده‌‌تر بوده: چه می‌شد اگر فیلم‌هایی که با هدف/ادعای سرگرم‌کنندگی صرف ساخته می‌شوند، برای یک‌بار هم که شده، محض تنوع، واقعن سرگرم‌کننده بودند؟!
البته که می‌توانم پاسخ احتمالی به این سوال را همین حالا تصور کنم: فیلم‌های ابرقهرمانی مخاطب خودشان را دارند، و به‌قدر‌کافی سرگرم‌کننده و شورانگیزند. آثاری که سالانه میلیون‌ها آدم را به سینما‌ها یا پای نمایشگرهاشان می‌کشانند و میلیون‌ها دلار پول به جیب کمپانی‌های بزرگ سازنده‌شان واریز می‌کنند، حتمن باید برای خیل وسیعی از مخاطبان رضایت‌بخش و دوست‌داشتنی باشند، نه؟ کیفیت فیلم‌های ابرقهرمانی همان چیزی است که مخاطبان می‌خواهند و سازندگان‌شان با شناخت درست از مخاطب هدف، نیازهای او را برآورده می‌سازند… همه‌چیز به نظر سر جای خودش قرار دارد و تماشاگر هم باید جای زدن زیر میز و برهم‌زدن بازی، از میان دوگانه‌ی تماشا/نادیده‌گرفتن این آثار، یکی را انتخاب کند…
«جوخهی انتحار» کجای این معادله قرار‌می‌گیرد؟ جیمز گان -که حالا هر دو سوی دوگانه‌ی مارول/دی‌سی را تجربه کرده- با آثارش چه کیفیت متمایزی در نسبت با جهان سینمایی دو کمپانی عرضه می‌کند؟ چرا یک فیلم تازه از جیمز گان، واکنش متفاوتی در نسبت با سایر آثار ابرقهرمانی برمی‌انگیزد و توجه کسانی را جلب می‌کند که الزامن مخاطب سنتی این آثار نیستند؟
مسئله‌ی ژانر و لحن است؟ باید باشد! فیلم‌های گان به پارودی آثار ابرقهرمانی شبیه‌اند. جای ابرانسان‌های بی‌نقص، انسان‌هایی کم‌هوش با همراهی موجوداتی هیولاوش اما دوست‌داشتنی و چند جانور ریزجثه‌ی بامزه، رهسپار ماجراجویی‌های بزرگی می‌شوند که به شکل واضحی توان یا لیاقتش را ندارند! ساندترک نامعمول و جذابی در بسیاری از صحنه‌ها جای موسیقی ژنریک آثار ابرقهرمانی را می‌گیرد، در نقاط عطف هر داستان لحظات کمیک دیوانه‌واری داریم،
در نقاط عطف هر داستان لحظات کمیک دیوانه‌واری داریم، و ارجاعات و رفرنس‌های پرشمار به آیکون‌های فرهنگ عامه و کلیشه‌های سنتی ژانر، مدام به تماشاگر یادآوری می‌کنند که این‌یکی را باید به قصد تفریح ببیند و هیچ مسئله‌ای در این فیلم‌ها آنقدر‌ها هم جدی نیست! (خصوصن این آخری که با رهایی نسبی از وظایف توسعه‌ی جهان سینمایی و به دور از شسته‌رفتگی دست‌و‌پا‌گیر مارول، رسمن به سیم آخر می‌زند، و خب به همین واسطه تبدیل می‌شود به بهترین ساخته‌ی گان تا امروز!)
اما آیا واقعن چنین است؟ آیا پوزخند‌زدن به حماقت جاری در موقعیت‌های پارودیک، تنها واکنشی است که مخاطب حین تماشای یک فیلم ابرقهرمانی جیمز گان از خود نشان می‌دهد؟ فداکاری گروت در پایان جلد اول نگهبانان کهکشان، فصل ادای احترام به یاندو در پایان جلد دوم، و آن فلش‌بک کوتاه در نقطه‌ی اوج همین جوخهی انتحار هم کیفیتی پارودیک دارند؟…
مسئله‌ی اصلی، نه صرفن لحن سبک‌تر یا خودآگاهی فیلم‌های گان، که مبحث کلی‌تری با عنوان «هنر داستانگویی» است. تمایز اصلی آثار گان با یکی-دو جین ساخته‌ی مشابه مارول و دی‌سی، انرژی و شوری است که مستقیمن از ذهن و روح و روان خالق سرچشمه می‌گیرد. آیا می‌شود به شکافتن تک‌چشم یک ستارهی دریایی جهش‌یافته‌ی غول‌آسا با یک نیزه، و شناکردن درون آن وزنی شاعرانه داد؟! می‌شود کاری کرد تا در لحظه‌ی هجوم همه‌ی موش‌های یک شهر به یک نقطه، قطره‌ی اشکی گوشه‌ی چشم مخاطب بغلتد؟! داستان‌گوی واقعی می‌تواند!
داستانگویی واقعی، حلقه‌ی گم‌شده‌ی جهان‌های سینمایی این سال‌هاست؛ که روز‌به‌روز صرفن از طول و عرض کش‌می‌آیند. فقدان خالقانی که مخلوقات‌شان را واقعن دوست دارند، ارزش همراهی موسیقی خیال‌انگیز با تصویری زیبا را می‌فهمند، و دائمن در جست‌و‌جوی شیوه‌های خلاقانه برای روایت داستان‌هاشان هستند؛ در عوضِ جولان اپراتور‌های پروژه‌های عظیم چند‌ده‌ساله‌ی کمپانی‌ها، ترویج متوسط‌بودن با مجوز لیبل «فیلم ابرقهرمانی» و بهانه‌ی توسعه‌ی جهان سینمایی، و توسل به حواشی فرامتنی، جوک‌های فرمولیزه‌شده‌ی بی‌خطر و یکی-دو رفرنس دم‌دستی برای خوره‌ها. اینی که هست خیلی کمتر است از آن‌چه دریغ می‌شود… مارتین اسکورسیزی هم همین را گفت اصلن!
مارگو رابی: دوست دارم نسخه‌ی کامل جوخهی انتحار اکران شود
از مجموعه تحلیل‌گران عصر ارتباطات بیش‌تر ببینید:
آرت‌تاکس را در توئیتر، تلگرام و اینستاگرام دنبال کنید
کیدتاکس Kidtalks.ir | کیدتاکس رسانه تصویری کودکان و نوجوانان
تک‌تاکس Techtalks.ir | اولین رسانه تصویری فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران
سینمای جهان
سینمای اروپا: کنعان هالیوودی های بدنام
سینمای اروپا: کنعان هالیوودی های بدنام
یادداشت عرفان شفیع‌پور عضو حلقه‌ی منتقدان آرت‌تاکس درباره‌ی سینمای هالیوود، سینمای اروپا و شیا لباف بازیگر فیلم تکه‌های یک زن
پیوستن به هالیوود، در سطح سینمای مستقل و یا استودیویی، یکی از آرزوهای قلبی اکثر سینماگران در سراسر دنیاست. خواستی که حتا اگر به زبان آورده نشود، در ناخودآگاه اهالی سینما جا خوش کرده.
پدیده‌ی مهاجرت به هالیوود، اغلب با کوچ سینماگران اکسپرسیونیستی آلمان در دوران طلایی هالیوود به یاد آورده می‌شود. فریتز لانگ و فردریش ویلیام مورنائو دو تن از چهره‌های شاخص این جریان‌ند. کشور مبدأ مهاجرت تنها آلمان نبوده و به‌عنوان نمونه آلفرد هیچکاک از انگلیس راهی آمریکا شد. روند مهاجرت در همه‌ی این سال‌ها ادامه‌یافته و نمونه‌ی متأخر آن کلوئی دژائو است. او سال گذشته در زمانی‌که با «سرزمین کوچ‌نشینان» موفق‌ترین فیلم‌ساز سال بود، خبر پیوستن‌ش به مارول شنیده شد.
با این همه، موضوع این یادداشت درباره‌ی سینماگرانی‌ست که به جبر یا اختیار، خلافِ جریان شنا و هالیوود را ترک کرده و به اروپا رفته‌اند. این روزها خبر پیوستن شیا لباف به فیلم جدید آبل فرارا، فیلم‌ساز مستقل آمریکایی شنیده شد. لباف قرار است نقش «پادره پیوی قدیس» را ایفا کند. کشیش کاتولیکی که ۵۰سال پس از مرگ، هنوز جسدش سالم باقی مانده. این فیلم قرار است در ایتالیا فیلم‌برداری شود.
شیا لباف که سال گذشته یکی از بهترین بازی‌های کارنامه‌اش را در فیلم «تکه‌های یک زن» ارائه داد به‌خاطر بدرفتاری/آزار زنان، چه در زندگی شخصی، چه در کار، با بایکوت هالیوود روبه‌رو شد. قضیه تا آن‌جا بالا گرفت که حتا سازندگان «تکه‌های یک زن» او را از لیست کمپین‌های اسکاری خود بیرون گذاشتند و حالا فیلم جدید فرارا فرصتی‌ست برای برگرداندن ستاره‌ای که زود درخشید و زودتر خاموش شد. به بهانه‌ی این همکاری بد نیست مروری داشته باشیم بر چند چهره‌ی شاخصی که چنین مسیری را طی کرده‌اند: ستارههای بدنام هالیوودی که کنعان‌شان را سینمای اروپا یافته‌‌اند.
کوین اسپیسی: مظنون همیشگی این‌بار مجرم شد
در کنار لباف، چندی پیش خبر حضور کوین اسپیسی در فیلم جدید فرانکونرو تیتر یک رسانه‌ها شد. اسپیسی هم از سال ۲۰۱۷ و پس از بالاگرفتن اتهامات علیه او در جنبش #من_هم در هالیوود خانه‌نشین شده و بازی در این فیلم اولین حضور او در مقابل دوربین پس از ۴ سال است؛ البته در جایی کیلومترها دور از خانه.
وودی آلن: از نیویورک تا سن‌سباستین
آلن هم مانند اسپیسی از مغضوبین جنبش #من_هم است. گرچه فیلم‌ساز نیویورکی پیش از این به اختیار خود در اروپا فیلم‌هایی نظیر «نیمه‌شب در پاریس» و «ویکی، کریستینا، بارسلونا» را ساخت.
فیلم‌هایی نظیر «نیمه‌شب در پاریس» و «ویکی، کریستینا، بارسلونا» را ساخته اما پس از مانع‌تراشی‌هایی که بر سر اکران «روزی بارانی در نیویورک» تجربه کرد تصمیم گرفت برای ساخت آخرین فیلم خود، «فستیوال ریفکین»، به سن‌سباستین برود و با ستارههای سینمای اسپانیا، هم‌چون النا آنایا، همکاری کند. روندی که به نظر می‌رسد با اعلام برائت و ابراز پشیمانی ستارههای هالیوودی از همکاری با آلن هم‌چنان تداوم داشته باشد.
اینگرید برگمن: یک عاشقانه‌ی ناآرام
ستارهی بی‌همتای هالیوود وقتی در اوج شهرت قرار داشت نامه‌ای به روبرتو روسلینی، کارگردان مشهور ایتالیایی، نوشت و گفت: «… اگر شما به یک بازیگر سوئدی نیاز دارید که انگلیسی را به خوبی صحبت می‌کند، آلمانی یادش نرفته و فرانسوی را کمی می‌فهمد و از ایتالیایی تنها عبارت «دوستت دارم» را بلد است من حاضرم تا با شما فیلم بسازم.»
روبرتو روسلینی هم مثل هر انسان عاقل دیگری این فرصت را از دست نداد و یک رابطه‌ی عاشقانه میان این دونفر هم‌پای تولید فیلم «استرامبولی» شکل گرفت. هالیوودِ اخلاق‌‌مدار و خانواده‌دوست دهه‌ی پنجاه که یکی از آیکون‌های خود را از دست داده بود تا چندسال برگمن را بایکوت کرد. کار حتا به سنای آمریکا هم رسید و عده‌ای از نمایندگان مجلس خواستار ممنوعیت برگشت اینگرید برگمن به آمریکا شدند اما همه‌چیز ختم به‌خیر شد و خانم ستاره در سال ۱۹۵۶ برای بازی در فیلم «آناستازیا» اسکار گرفت.
رومن پولانسکی: ورود به آمریکا ممنوع!
پولانسکی بدنام‌ترین آدم این لیست و خالق تعدادی از شاهکارهای مهم سینماست که سال‌های سال به اتهام تجاوز نتوانسته به آمریکا برگردد. او حتا وقتی برای «پیانیست» برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین کارگردانی شد در مراسم حضور نداشت. رومن پولانسکی نزدیک به یک دهه‌ی قبل برای مدت کوتاهی به‌خاطر همین اتهام به زندان افتاد.
آیا هالیوود ریپورتر از کمپانی شهاب حسینی گزارش تهیه کرده است؟
از مجموعه تحلیل‌گران عصر ارتباطات بیش‌تر ببینید:
آرت‌تاکس را در توئیتر، تلگرام و اینستاگرام دنبال کنید
کیدتاکس Kidtalks.ir | کیدتاکس رسانه تصویری کودکان و نوجوانان
تک‌تاکس Techtalks.ir | اولین رسانه تصویری فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران
خبر
فستیوال سن‌سباستین پشت جانی دپ ایستاد
ترجمه‌ی اختصاصی از آرت‌تاکس: مدیر فستیوال سن‌سباستین با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد که هیچ دادگاهی علیه جانی دپ رأی نداده
دامنه‌ی دعوای میان امبرهرد و جانی دپ هرروز گسترده می‌شود. یک روز طرفداران دپ کمپینی تشکیل می‌دهند و خواهان کنار گذاشته‌شدن امبر هرد از فرنچایز «آکوامن» می‌شوند و از سویی دیگر وقتی مدیران فستیوال سن سباستین جایزه‌ای برای تقدیر از جانی دپ در نظر می‌گیرند، فعالان حوزه‌ی زنان و طرفداران امبر هرد به آن واکنش جدی نشان‌داده و آن را محکوم می‌کنند. گستره‌ی اعتراضات به این جایزه تا حدی بالا گرفت که مدیر جشنواره‌ی سن‌سباستین را به واکنش واداشت، آن‌چه در ادامه می‌خوانید نسخه‌ی کامل بیانیه‌ی اوست:
بیانیه‌ی مدیر جشنواره‌ی سن سباستین:
در وهله‌ی اول به‌عنوان مدیر و شخصی که بالاترین مسئولیت جشنواره را برعهده دارد تمایل دارم که تعهد خود را برای مبارزه با نابرابری، سؤاستفاده از قدرت و خشونت علیه زنان، مجددن تکرار و بازگو کنم.
این جشنواره علاوه‌بر رعایت تعهداتی که در منشور برابری و مشارکت زنان در سینما بدست آمده، آگاهانه حضور متخصصین زن را در رأس بخش‌های خود ترویج کرده است.
سن‌سباستین با استفاده از برنامه‌ی سپتامبر خود و در طول سال از نظر انتقادی و فمنیستی در پرسش‌گری جامعه شرکت می‌نماید. ما هم چنین تلاش کرده‌ایم که فضایی امن برای زنان در محل کار و مکان‌های جشنواره ایجاد کنیم و در صورت رفتار نامناسب، که پیش از این رخ داده، اقدامات قاطعانه و سریع را انجام داده‌ایم.
در زمان کنونی، هنگامی‌که بدون محاکمه، مجازات و بدنام کردن [افراد] در رسانه‌های اجتماعی شایع است، ما همیشه از دو بخش اساسی که بخشی از فرهنگ و مجموعه قوانین ما را تشکیل می دهند، دفاع خواهیم کرد: اصل فرض بی‌گناهی و حق استقرار و ادغام مجدد.
بر اساس داده‌های اثبات شده‌ای که باید در اختیار ما قرار گیرد، جانی دپ به هیچ‌عنوان دستگیر و متهم به هیچ‌گونه حمله یا خشونت علیه هیچ زنی نشده است.
ما تکرار می‌کنیم: او از سوی هیچ مرجعی در هیچ حوزه‌ی قضایی متهم نشده و همچنین به هیچ نوع خشونت علیه زنان محکوم نشده است.
عدم پذیرش تمام رفتارهای خشونت‌آمیز و فرض بی گناهی همیشه اصول اخلاقی ما هست و خواهد بود.
همه‌چیز علیه جانی دپ!: آینده‌ی فوق‌ستاره‌ی هالیوود، زیر سایه‌ی اثبات خشونت خانگی
از مجموعه تحلیل‌گران عصر ارتباطات بیش‌تر ببینید:
آرت‌تاکس را در توئیتر، تلگرام و اینستاگرام دنبال کنید
کیدتاکس Kidtalks.ir | کیدتاکس رسانه تصویری کودکان و نوجوانان
تک‌تاکس Techtalks.ir | اولین رسانه تصویری فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران
محبوب‌ترین‌ها
آنونس2 ماه پیشانتشار اولین تیزر از پشتصحنهی«خائنکشی» همزمان با زادروز هشتاد سالگی مسعود کیمیایی
سینمای جهان1 ماه پیشسینمای اروپا: کنعان هالیوودی های بدنام
سینمای ایران3 ماه پیشگذشتهی فرهادی به کمکش میآید؟ | تحلیلی بر شانس فیلم اصغر فرهادی در کن ۲۰۲۱
سینمای جهان2 ماه پیشبغلم کن! | نقد فیلم (Voice of Silence)
سینمای ایران2 ماه پیشاز فرش قرمز تا اختتامیه با برلوتی | نقش استایلیستها در درخشش امیر جدیدی
سینمای جهان2 ماه پیشتحلیل استایلهای تیموتی شالامه و آدرین برودی
سینمای جهان3 ماه پیشنقد فیلم آنت | آنارشیست فرانسوی باز هم ما را جادو می‌کند
خبر2 ماه پیشدیلیپ کومار (۱۹۲۲-۲۰۲۱)